Araucana to rasa kurczaków o tak niejasnym i zmieszanym pochodzeniu, doprawiona oryginalnym wyglądem i niezwykłym kolorem skorupki jaja, że ​​istnieje wiele wersji o ich pochodzeniu nawet w samej Ameryce. Od niemal mistycznych „przodków” Araukanie przywieźli polinezyjscy podróżnicy, a później kurczęta skrzyżowano z amerykańskim ptakiem przypominającym bażanta (Tinamou), aby uzyskać niebieskie jajka ”na uczciwy„ nikt jeszcze nie wie ”.

Tinama ma naprawdę niebieskie jajka.

I to jest częściowo nawet jak kurczak i bażant w tym samym czasie, co jest spowodowane podobnymi warunkami życia.

Rosyjska wersja wyglądu rasy

Według najpopularniejszej wersji w RuNet, która przeniknęła nawet do Wikipedii, kurczaki araukańskie były hodowane przez chilijskich Indian na długo przed odkryciem Ameryk przez Kolumba. Co więcej, Indianie z jednego z plemion Araucan okazali się nie tylko wspaniałymi marynarzami, którym udało się dostarczyć bażanty i udomowione kurczaki z kontynentu euroazjatyckiego, ale także doskonałych inżynierów genów. Indianie zdołali nie tylko przejść przez kurczaka z bażantem, co samo w sobie nie jest zaskakujące, stworzyli hybrydy hodowlane. Po co przekraczać? Do zielonej lub niebieskiej skorupki jaja. Gdzie na ten bażant i kurze ogony, na wszelki wypadek. A kolor jaj bażanta różni się od koloru jajek Araucan.

Znacznie bliższą wersją prawdy jest fakt, że regionem pochodzenia przodków araukańskich jest Azja Południowo-Wschodnia, gdzie ludność od dawna uwielbia walczyć z kogutami i hodować rasy bojowe kurcząt, które później stały się przodkami kurcząt o głowie mięsnej. Pierwsze wzmianki o kurach, podobne do Araucan, naprawdę pojawiają się niemal natychmiast po odkryciu Ameryki przez Kolumba: w 1526 roku. Biorąc pod uwagę, że wschodnia granica zasięgu tej odmiany kur spadła na Japonię i Indonezję, wydaje się bardziej prawdopodobne, że Hiszpanie, którzy byli naprawdę świetni, w przeciwieństwie do Indian, byli doskonałymi nawigatorami.

Uwaga! Gdy pojawiają się krypto-historyczne wersje wydarzeń, lepiej użyć brzytwy Ockhama, odcinając mało prawdopodobne wersje.

Indianie okazali się także hazardowymi widzami walki kogutów, ale próbowali wybrać bezogonowe koguty dla plemienia, ponieważ wierzyli, że ogon uniemożliwił dobrą walkę. Rasa kur Araukan ostatecznie ukształtowała się w Chile, ale po odkryciu Ameryki przez Kolumba.

Amerykanie, oprócz „ale nie wiemy”, jest najbardziej podobna do prawdziwej wersji, wyjaśniając jednocześnie i wysoką śmierć embrionów araukan wciąż w jajku.

Angielska wersja historii wyglądu rasy

Chociaż w wersjach angielskich istnieją spekulacje na temat importu kurcząt do Ameryki Południowej przez Polinezyjczyków, ale do 2008 r. Nie znaleziono dowodów na mieszkańców Azji Południowo-Wschodniej na innym kontynencie. Dlatego kwestia pojawienia się w Chile kurcząt jako gatunku pozostaje otwarta.

Jednak hodowla współczesnej rasy araukan jest już dość dobrze śledzona. Indianie araukańscy zaciekle stawiali opór, po pierwsze, Inkom, a następnie białym zdobywcom aż do 1880 roku. Indianie hodowali kurczaki, ale wśród tych ptaków nie było araukanów. Były dwie różne rasy: bezogonowe „kolonaki”, które składały niebieskie jaja i „quetros”, które miały wiązki piór w pobliżu uszu, ale ogoniaste i niosące brązowe jaja. W rzeczywistości pierwsza wzmianka o południowoamerykańskich kurach, które niosą niebieskie jaja, pojawia się w 1883 roku. W 1914 r. Rasa ta rozprzestrzeniła się w Ameryce Południowej i Środkowej.

Jednocześnie sami Hindusi najprawdopodobniej zajęli kurczęta podczas kolonizacji holenderskiej, ponieważ to Holendrzy hodowali bezogonową rasę kurczaków „Valle Kiki” lub perską bezogonową. W tym przypadku wersja wyglądu niebieskich jaj z powodu krzyżowania z bażantami może być uzasadniona, ponieważ niewielki procent takich mieszańców jest zdolny do rozmnażania, a Holendrzy wraz z kurczętami mogą przynosić bażanty. Ale nie ma bezpośrednich dowodów na to, tylko pośrednie.

Ponadto teoria hybrydyzacji sugerowała krzyżowanie z tinamoo, a nie z bażantem. Teoria mutacji i teoria działania retrowirusa są uznawane za poważniejsze teorie wyjaśniające wygląd niebieskiej powłoki. Ale te wersje również wymagają dalszych badań.

Brak ogona u schwytanych kurcząt był bardzo doceniany przez Indian, ponieważ utrudniało to drapieżnikom złapanie kurcząt. Z tego powodu plemiona indyjskie uprawiały bezogonowe kurczęta.

Pojawienie się belek w drugiej rasie pozostaje tajemnicą. Najprawdopodobniej jest to niekorzystna mutacja, z homozygotycznością prowadzącą do 100% śmiertelności zarodków, a z heterozygotycznością do śmierci, 20% całkowitej liczby zapłodnionych jaj. Ale dla jakiegoś motywu, religijnego lub ceremonialnego, Indianie zdecydowali, że obecność wiązek jest bardzo pożądaną cechą i pilnie ją pielęgnowali.

Historia araucany jako rasy rozpoczyna się od chilijskiego hodowcy, dr Rubena Butroxa, który po obejrzeniu indyjskich kurczaków w 1880 r., Powrócił trochę później i otrzymał wiele colonas i quetros. Mieszając te dwie rasy, wybrał „uszate” bezogonowe kury, które złożyły niebieskie jaja - pierwsze Araukany.

W 1914 r. Ruben Butrox odwiedził hiszpański profesor Salvador Castello Carreras, który przedstawił Butroxowi swoje kury na Światowym Kongresie Drobiu w 1918 roku. Rasy zainteresowane rasą z USA miały duże trudności z dotarciem do tych ptaków. Indianie zostali pokonani, a rasy przodków Araucan wymieszały się z innymi kurczętami. Ludność w Butrox sama się zdegenerowała bez świeżej krwi. Niemniej jednak hodowcom udało się zdobyć kilka kurczaków z przyusznymi belkami piór, bez ogona i niosących niebieskie jaja. Kurczęta te były żałosne, zmieszane z wieloma innymi rasami, a poprawa ich właściwości wymagała wiele wysiłku.

Hodowcy nie mieli jednego celu, więc praca nad Araucana trwała powoli do 1960 r., Aż Red Cox zorganizował grupę hodowców zaangażowanych w Araucan. Jego przedwczesna śmierć spowolniła pracę nad rasą i została oficjalnie zarejestrowana jako rasa Araukan dopiero pod koniec lat 70. ubiegłego wieku.

Tak więc nie ma nic tajemniczego ani mistycznego w pochodzeniu kurczaków arakańskich. Naukowcy zadają pytania dotyczące przodków colonakas i quetros.

Opis kurczaków araukan

Istnieją dwie formy Araukan: pełnowymiarowy i krasnolud. Ze względu na fakt, że Araucana jest mieszanką dwóch ras, Araukany mogą być zarówno ogoniaste, jak i bezogonowe. Ponadto, biorąc pod uwagę śmiertelność genu „uszami”, nawet czystej krwi araukana mogą nie mieć przyusznych kępek piór. Główną cechą tej rasy są niebieskie lub zielone jaja.

Waga dużych kurcząt:

• dorosły kogut nie więcej niż 2, 5 kg;
• dorosły kurczak nie więcej niż 2 kg;
• kogut 1, 8 kg;
• kurczak 1, 6 kg.

Waga karłowata Arakuk:

• kogut 0, 8 kg;
• kurczak 0, 74 kg;
• kogut 0, 74 kg;
• kurczak 0, 68 kg.

Standardy rasowe różnią się znacznie w poszczególnych krajach. Na przykład laurowy kolor Araucana jest rozpoznawany przez British Standard, ale odmawia się go amerykańskiemu. W sumie na świecie istnieje około 20 gatunków Ararakan, ale American Association rozpoznaje tylko 5 kolorów dla dużej różnorodności i 6 dla bentamów.

Wspólne dla wszystkich standardów kurcząt araukańskich

Kury rasy Araucan dowolnego koloru mogą mieć golenie i palce o tylko szaro-zielonkawym kolorze, podobnym do koloru gałęzi wierzby. Wyjątkiem są czyste białe i czyste czarne kolory. W takich przypadkach stopy muszą być odpowiednio białe lub czarne.

Herb tylko różowy, średniej wielkości. Ma trzy rzędy zębów, stojące pionowo i ułożone w równoległych rzędach od dzioba do czubka głowy. Środkowy rząd nad bokiem. Liczba palców wynosi tylko 4. Korzystnie brak ogona i obecność przyusznych kępek piór, ale tutaj wymagania norm z różnych krajów zawierają ich własne cechy.

To ważne! Grzebień bez róży wskazuje ptaka krzyżowego.

Kolory akceptowane przez standard różnych krajów dla dużych kurcząt

Amerykański standard dopuszcza tylko 5 rodzajów kolorów dla dużych kurcząt i 6 dla bantamoków: czarny, czarny i czerwony (dziki), srebrny, złoty i biały. W krasnoludzie dozwolone było araukan: kolory czarny, czarny i czerwony, niebieski, czerwony, srebrny i biały.

Norma europejska uznaje 20 gatunków Ararakanów.

Angielski standard dopuszcza 12 gatunków: czarny, czarny i czerwony, niebieski, czerwony i niebieski, barwny czarny i czerwony, barwny (angielska wersja kukułki), nakrapiany, lawendowy, srebrzysty, złoty, barwny czerwony i biały.

W australijskim standardzie są czarne, pstrokate, lawendowe, lekko zaznaczone cętkowane, białe plus wszelkie kolory dozwolone przez standard angielskiej organizacji do hodowli starych walczących kurcząt. Organizacja ta nadzoruje hodowlę trzech starych angielskich ras kurcząt, a jej standardy pozwalają na ponad 30 wariantów kolorów. Tak więc australijski standard Arakans obejmuje prawie wszystkie istniejące w świecie kolory kurcząt.

Obecność lub brak ogonów i wiązek przyusznych w różnych standardach rasy

Amerykański standard rozpoznaje tylko kurę, która ma pióra przyuszne i ogon całkowicie nieobecny jako Araukanie.

Znaki dyskwalifikujące zgodnie ze standardem amerykańskim:

• brak jednego lub obu wiązek przyusznych;
• prymitywny ogon;
• konopie lub pióra wokół ogona;
• nie różowy grzebień;
• biała skóra;
• liczba palców innych niż 4;
• każdy kolor jajka inny niż niebieski;
• obecność brody i mufy również nie jest dozwolona dla krasnoludów.

Pozostałe standardy nie są tak rygorystyczne w stosunku do wyglądu ptaków, głównie ze względu na fakt, że gen, który określa obecność wiązek ślinianki przyusznej, jest śmiertelny.

Australia przyznaje obecność ogona, rozpoznając i bezogonowych Araukanów.

Wielka Brytania pozwala na hodowlę zarówno araucanów bez ogonków, jak i bez ogonów. Ponadto brytyjski typ Araucan szczyci się obecnością brody i mufki. Ale pęczki przyuszne tego typu często się nie zdarzają. W ten sposób Brytyjczycy próbowali „uciec” od śmiertelnego genu.

Wśród europejskich linii są też często „bezuchowi” Araukanie.

Zdjęcia najczęściej spotykanych i interesujących kolorów Araucan

Motley czarny i czerwony.

Motley czerwony.

Cętkowany.

Cętkowane ze słabym plamieniem.

Czarny

Czarny czerwony

Srebrzysty.

Złotawy.

Biały

Lawenda

Uwaga! Chociaż gen, który określa kolor lawendy u ptaków, nie jest śmiertelny, wpływa niekorzystnie na wielkość ptaków. Dlatego głównie lawenda Araukany należą do linii brytyjskich.

Motley (kukułka).

Ponieważ hodowcy zazwyczaj spokojnie krzyżują araukanów o różnych kolorach, możliwe są warianty pośrednie, takie jak pstrobarwna lawenda lub czerwono-niebieski zamiast czerwono-czarnego, gdzie czarny kolor pióra jest zastąpiony niebieskim.

Charakterystyka jaj Araucan

Słynne niebieskie jajka Araucana nie są tak niebieskie, jak mogłoby się wydawać. Różnią się od jaj innych kurczaków tym, że na Araucan jest rzeczywiście niebieska skorupa jaja, podczas gdy w pozostałych „kolorowych” rasach prawdziwy kolor skorupy jaja jest biały. Na zdjęciu jajo Araucan porównuje się do białych i brązowych jaj innych ras kur.

Duże kury rasy Araucan różnią się dobrą produkcją jaj i produkują do 250 jaj rocznie. Może być niebieskawy lub zielonkawy.

Uwaga! Amerykański standard dopuszcza tylko niebieskie jaja.

Jaja są średniej wielkości, ważą około 50 g.

W araukanach karłowatych produkcja jaj jest niższa, do 170 jaj rocznie. Masa jaj krasnoludów wynosi około 37 g.

Cechy hodowlane araukan

Kurczaki rasy arakańskiej niestety charakteryzują się niską żywotnością w młodym wieku i trudnościami w reprodukcji w stanie dojrzałym. Ze względu na brak ogona Araukanie mają trudności z hodowlą. Niezależnie od tego, czy działa przeciwwaga ogonowa, czy tylko ogon, aby chronić ciało od tyłu, wyrosło zbyt wiele piór. Ale fakty mówią, że dla udanego zapłodnienia kurczaka zarówno ona, jak i kogut muszą ciąć pióra wokół kloaki i skracać pióra na dolnej części pleców.

Wielu hodowców drobiu, udzielając instrukcji hodowlanych dla Araucan, radzi, aby odciąć pióra. Inni uważają, że jeśli tego nie zrobi, z czasem płodność się zwiększy, ponieważ Araucan, którzy nie są zdolni do naturalnej reprodukcji, wymrą. Jeszcze inni przekraczają bezogonowe araukany ze swoimi ogonami, często powodując ptaka, który nie spełnia żadnych standardów.

Ze względu na śmiertelny gen wykluwalność kurcząt Araucan jest bardzo niska. Wylęgowe pisklęta araukanu również nie rozumieją radości życia bez ogona i nie aspirują do przetrwania. Wśród tych, którzy zdecydowali się żyć mimo wszystko, istnieje bardzo niewiele okazów, które spełniają wszystkie wymagania standardu ptaka hodowlanego. Zazwyczaj około 1 kurczaka na 100 może przejść do dalszej hodowli.

Kurczaki Araucan

Recenzje właścicieli araukanów w rosyjskich gospodarstwach rolnych

Lidiya Sukhinova, Ust-Kamenogorsk Całe życie mieszkałem w mieście, ale teraz zdecydowaliśmy się przenieść do wioski. Żyjemy od kilku lat. Szczerze mówiąc, trudno tu znaleźć jakiś zawód, więc postanowiliśmy spróbować hodować kurczaki i sprzedawać jajko. Zwykłe białe i brązowe jaja pobierano niechętnie i tanio, nawet duże. A potem czytałem w sieci o jednej rasie - ameraukana, którą hodowali krzyżując się z Araucaną, niosąc kolorowe jajka. Pomyślałem, dlaczego nie wziąć samego Araucana i nie krzyżować go z innymi rasami kurcząt. Znalezione kontakty hodowców. W tym samym czasie kupił maranov, które mają brązowe jaja. Czysta rasowa araukana rozczarowała się, że naprawdę rodzi się bardzo źle. Ponadto musieli zbudować różne obudowy dla Marana i Araucana. Koguty Araucan są naprawdę bardzo zadziorne. Próbując przejść przez koguta z kurczakiem Araukana i kogutem Araukana z kurczakiem Maran, wychowuj potomstwo i zobacz, co się stanie. Wtedy może przejdziemy między sobą.

Oleg Beloyanov, s. Intermountain Aby hodować czysty araukan na mięso lub jaja, nie doradzałbym nikomu. Koguty nieustannie szukają kogoś do walki, niskiej płodności u kurcząt, a nawet kurczęta nic nie przeżywają. Jaja nie są szczególnie inspirowane kolorem, wiele innych skorupek jaj jest dużo jaśniejszych. Ale jeśli przekroczysz Araukan z innymi rasami kurcząt, możesz uzyskać bardzo interesujące kolory z jaj złożonych, a produkcja jaj w takich hybrydach jest często wyższa niż w przypadku czystych ras.

Wniosek

Araucana jest bardzo oryginalnym i interesującym kurczakiem z zewnątrz, ale rasa jest słabo przystosowana dla początkujących w kurovodam. Początkujący lepiej najpierw wziąć rasę, a doświadczeni mogą eksperymentować zarówno z rasami czysto rasowymi, jak i mieszanymi.