Krowa Kałmucka jest jedną ze starożytnych ras bydła mięsnego, przypuszczalnie zredukowaną do stepów kałmuckich przez Tatarów-Mongołów. Dokładniej, koczowniczych Kałmuków, którzy weszli do hordy Tatarów-Mongołów.
Wcześniej plemiona Kałmuckie żyły w trudnych warunkach południowego Ałtaju, zachodniej Mongolii i zachodnich Chin. Jak wszyscy nomadowie, Kałmucy nie troszczyli się zbytnio o bydło, zapewniając zwierzętom jedzenie dla siebie latem i zimą. Letnia i zimowa juta „uczyła” zwierzęta, by w razie strajku głodowego szybko nabrały tłuszczu i miały minimum paszy nie najlepszej jakości. A także tworzył wytrzymałość przy długich przejściach. W poszukiwaniu pożywienia krowa kałmukowska może podróżować do 50 km dziennie.
Opis rasy
Zwierzęta o silnej budowie. Miej harmonijny dodatek. Bardzo mobilny. Rasa kałmucka nie jest zbyt duża. Wysokość w kłębie wynosi 126-128 cm, długość skośna 155-160 cm, wskaźnik rozciągliwości 124. Obwód klatki piersiowej 187 ± 1 cm Obwód śródstopia 17-18 cm Wskaźnik kości 13, 7. Szkielet jest cienki, mocny.
Głowa jest mała, lekka. Rogi nawet u byków w kształcie półksiężyca. Kolor rogów jest jasnoszary. Lustro nosowe jest lekkie. Szyja jest krótka, gruba, z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Kłąb szeroki, dobrze rozróżniony. Skrzynia jest płytka. Żebra mają kształt beczki. Subchild jest dobrze rozwinięty, szczególnie u byków. Plecy są płaskie, szerokie. Kość krzyżowa jest zrównana z kłębiem krów lub niższa od kłębu byków. Zad prosty. Nogi są długie, z dobrą pozycją.
Uwaga! Młodzi wyróżniają się długonogimi. Długość nóg zaczyna odpowiadać rozmiarowi ciała już w wieku dorosłym.
Kolor krów Kałmuków jest czerwony. Białe znaczenia i pezhiny na głowie, dolnej części ciała, ogonie i nogach.
Cechy produkcyjne
Ponieważ rasa mięsa jest kierowana, jego wydajność jest niska, tylko od 650 do 1500 kg mleka o zawartości tłuszczu 4, 2-4, 4%. Okres laktacji krowy Kałmuka wynosi 8–9 miesięcy.
Uwaga! Dzieląc mleko z kimś innym niż twoje cielę, krowa Kałmuka nie jest skłonna.Cielęta, ci przedstawiciele bydła również wolą trzymać się z dala od siebie, nawet od swoich właścicieli.
Zgodnie z charakterystyką mięsa rasa ta jest jedną z najlepiej hodowanych w Rosji. Dorosłe krowy ważą średnio 420-480 kg, byki 750-950. Poszczególni producenci mogą osiągnąć wagę ponad 1000 kg. Cielęta ważą 20–25 kg po urodzeniu. Do czasu odsadzenia w wieku 8 miesięcy ich waga sięga 180-220 kg. W wieku 1, 5-2 lat cielęta rasy kałmuckiej osiągają wagę 480-520 kg. W niektórych przypadkach średni dzienny przyrost masy ciała może osiągnąć 1 kg. Wydajność uboju przy odpowiednio karmionych zwierzętach 57–60%.
Na zdjęciu jeden z nowoczesnych reproduktorów rasy kałmuckiej.
Uwaga! Dzisiaj w rasie Kałmuków istnieją dwa typy: wczesny i późny.Przedwczesny typ jest mniejszy i ma jaśniejszą kość.
Wołowina uzyskiwana z bydła kałmuckiego, ma bardzo wysoki smak. Potrzeba przeżycia doprowadziła bydło kałmuckie do gromadzenia tłuszczu we wszystkich możliwych miejscach. Tuczone zwierzę może mieć do 50 kg tłuszczu wewnętrznego. Oprócz podskórnego i tego, który gromadzi się między włóknami mięsa. To dzięki tłuszczowi osadzonemu między włóknami mięśniowymi byki Kałmuka otrzymują słynne mięso „marmurowe”.
Producenci byków
Plusy rasy kałmuckiej
Przez kilka stuleci trudne warunki życia miały pozytywny wpływ na zdolności reprodukcyjne bydła kałmuków. Krowy kałmuckie odznaczają się wysoką niepewnością: 85-90% i lekkim cieleniem, dzięki temu, że musieli się obejść bez pomocy człowieka przez wieki i cielę się w stepie otwartym na wszystkie wiatry. Cielęta są trochę podatne na przeziębienie.
Na zimę bydło kałmuckie porasta gruby podszerstek, dzięki czemu może spędzić noc w śniegu bez konsekwencji. Krowy kałmuckie są chronione przed zimnem nie tylko przez podszerstek, ale także przez grubą warstwę podskórnej tkanki tłuszczowej, którą tuczą w okresie letnim. Ze względu na duże rezerwy tłuszczu krowa kałmucka przed hotelem może stracić do 50 kg wagi, a to nie wpłynie na jakość cielęcia i ilość mleka.
Bydło kałmuckie może przetrwać na bardzo słabej bazie pokarmowej. Latem wędruje przez spalony step, w zimie kopie suchą trawę spod śniegu. Jedyne niebezpieczeństwo dla stad Kałmuków: juta. „Czarna” juta latem, kiedy trawa wypala się z powodu suszy, zanim wyrośnie. I „biała” juta zimą, kiedy śnieg pokryty jest grubą skorupą skorupy. W takich okresach bez karmienia bardzo duża liczba zwierząt umiera z głodu. Nie tylko krowy umierają, ale także owce i konie, jeśli są trzymane na „wolnym” wypasie.
Żyjąc w ostrym klimacie kontynentalnym, rasa ma zdolność tolerowania ciepła i zimna. Uważa się, że przyczynia się to do specjalnej struktury skóry: w pobliżu każdego włosa nie ma jednego tłustego przewodu, jak inne rasy, ale kilka.
Bydło rasy kałmuckiej należy do grupy ras, które uległy poprawie, tylko psują się. Nie ma konkurentów na pustyniach, półpustynach i suchych stepach. Dlatego bydło kałmuckie zachowuje jako źródło materiału genetycznego wykorzystywanego do hodowli innych ras.
Uwaga! Bydło kałmuckie wykorzystywano do hodowli krów kazachskich białogłowych i rosyjskich komoloyów.
Pod koniec XX wieku podjęto próby „ulepszenia” rasy kałmuckiej poprzez krzyżowanie krów z bykami Shorthorn i Simmental. Rezultat był niezadowalający iw większości części Rosji dziś wolą hodować krowy rasy kałmuckiej czystej krwi. Bydło czystej krwi przewyższa krótkowłose i simentaly w swoich wskaźnikach mięsa.
Jedynymi wadami tej rasy są obecnie nadmiernie rozwinięty instynkt macierzyński, który wcześniej pomagał chronić cielęta przed wilkami, a dziś zagraża życiu właściciela krowy.
Funkcje karmienia
Krowy tej rasy są w stanie odżywiać się nawet paszami, które są mało odpowiednie dla bydła, w tym pół-krzewów. Jedną z najlepszych właściwości rasy, wysoko cenioną przez rolników, jest zdolność zwierząt hodowlanych do karmienia się na tej samej trawie, bez potrzeby stosowania skoncentrowanej paszy. Głównym kosztem rolnika o tej porze roku jest zakup soli dla krów.
Z braku wody zwierzęta przestają jeść, a co za tym idzie, są cienkie. Dzienne zapotrzebowanie na wodę zależy od masy ciała zwierzęcia:
- do 250 kg - co najmniej 40 litrów wody;
- do 350 kg - nie mniej niż 50 litrów;
- ponad 350 - co najmniej 60 l.
Takie ograniczenia są racjonalne do wprowadzenia z brakiem wody na pastwiskach. Jeśli jest wystarczająco dużo wody, zwierzęta powinny pić dużo.
Recenzje właścicieli bydła kałmuckiego
Darsen Elyanov, pos. Har-Tolga Stada krów kałmuckich nadal były w posiadaniu mojego pradziadka przed rewolucją. Potem został wywłaszczony, ale zachował miłość żywego inwentarza na całe życie. Więc przeszła z pokolenia na pokolenie. Teraz utrzymuję tylko 20 bramek. Ziemia dzierżawiła tylko 100 hektarów i nie stać mnie na więcej zwierząt. Mam krowy przez cały rok na pastwisku. Jest tylko lekka stodoła bez drzwi zbudowanych jako schronienie przed wiatrem. W przypadku mroźnej zimy kupuję dodatkowe siano. Nadal mam tylko 20 krów, nie 3000, jak mój pradziadek. I nie mogę sobie pozwolić na utratę nawet jednego. Nie wydycham ich do dojenia. Nasze mleko nie jest zbyt popularne i nie ma sensu dystrybuować krowy rasy mięsnej. Vasily Orlov, poz. Ścieżka krowy Iljicza Kalmyka rozpoczęła się dwa lata temu jako dodatek do mojej mleczarni. Postanowiłem zapewnić rodzinie smaczną wołowinę. W porównaniu z krowami mlecznymi krowa Kalmyk jest trochę dzika. A po ocieleniu lepiej nie iść do niej w ogóle. Jakoś nie wierzyłem w historie, które nawet pośpieszają właścicielom z powodu cielęcia. Trzymał ją razem z mleczarnią. A ona była jak hotel, generalnie nie wpuściła mnie do szopy. Na rogach podniesiony. Ledwo zawiózł ją do oddzielnego pióra. Wziąłem pod uwagę błąd, zrobiłem z niej osobny długopis. Przy braku cieląt dość spokojne zwierzę.Wniosek
Bydło kałmuckie jest idealne do hodowli dużych rolników lub kompleksów rolniczych, zwłaszcza położonych w stepowych regionach Rosji. Chociaż rasa ta łatwo się zapuszcza nawet w dość surowych regionach północnych, potrzebuje tam dodatkowego karmienia zbożem, co zwiększa koszt uzyskania wołowiny. Dla prywatnego przedsiębiorcy racjonalne jest trzymanie krowy tej rasy, jeśli liczy tylko na otrzymanie od niej mięsa. Chociaż możesz spróbować uzyskać mleko od szczególnie potulnych lub zagubionych cieląt.