Koń andaluzyjski

Dzisiejsza duma Hiszpanów - koń andaluzyjski ma długą i bogatą historię. Konie na Półwyspie Iberyjskim istniały przed naszą erą. Były to bardzo wytrzymałe i bezpretensjonalne, ale małe konie. Rzymianie, którzy podbili Iberię, sprowadzili krew koni azjatyckich do miejscowej ludności. Istnieje opinia, że ​​krew 2000 klaczy numidyjskich również płynęła w andaluzyjskich koniach, uwięzionych w Iberii podczas podbojów kartagińskiego generała Hasdrubala. Później, w czasach kalifatu arabskiego, na powstawanie nowoczesnych ras koni duży wpływ miały konie barbarzyńskie i arabskie. Wpływ koni berberyjskich jest szczególnie widoczny u krewnych Andaluzyjczyków - koni Lusitanów.

Ciekawe Do lat 60. ubiegłego wieku konie lusytańskie i andaluzyjskie były jedną rasą.

I uczucie, że podzielili rasę na dwie części, koncentrując się na profilu każdego konia: z bardziej widocznym czołem poruszyli Portugalczyków. Andaluzyjczycy mają ten sam profil bliżej wschodu.

Historia

Oficjalnie rasa koni andaluzyjskich powstała w XV wieku. Wkrótce Andaluzyjczycy zasłużyli na chwałę pięknego konia wojennego na polach bitew. Te konie oddano królom. Lub pojmany w bitwach jako cenne trofeum.

Ciekawe Hiszpanie nadal nie mogą wybaczyć Napoleonowi Bonaparte zajęcia partii andaluzyjskich koni podczas inwazji na półwysep.

Ale taka sława przyczyniła się do jego chwały, wrażliwości na kontrole i chęci współpracy z osobą.

Wszystkie te cechy zostały faktycznie opracowane nie na polach bitew, ale ... kiedy pasterskie byki. I z dalszym uczestnictwem w walkach byków. Potrzeba unikania rogów potężnego, ale sowkoyskiego zwierzęcia uformowała się wśród andaluzyjczyków o ich obecnym wyglądzie i możliwości skrętu „na jednej nodze”.

Dzięki swoim cennym walorom konie andaluzyjskie uczestniczyły w tworzeniu wielu późniejszych ras. Na obu kontynentach amerykańskich nie ma takiej rasy koni, które nie doświadczyłyby wpływu Andaluzyjczyków. Czworonogi, nawet zupełnie inne od koni iberyjskich, odziedziczyły „uczucie krowy” od konia andaluzyjskiego.

Uwaga! Jedynym wyjątkiem jest rasa „Bashkir Curly”, która nie ma żadnego związku z zachodnią częścią kontynentu euroazjatyckiego.

Najprawdopodobniej „kręcone baszkirki” uderzyły w kontynent północnoamerykański po przeciwnej stronie Eurazji i są potomstwem rasy koni trans-baikalskich, wśród których często występują kręcone osobniki.

Spośród ras europejskich, Andaluzyjczycy „zauważyli” w Lipitzach, które dziś są hiszpańską szkołą hiszpańską. Miały wpływ na kladrubiańską uprząż. Być może krew andaluzyjczyków płynie w fryzyjskich koniach.

Linia kartuzów

Historia konia andaluzyjskiego nie zawsze była bezchmurna. Podczas przedłużających się wojen liczba ras spadła. Jedna taka redukcja nastąpiła w pierwszej trzeciej XVIII wieku. Uważa się, że wtedy mnisi kartuzi uratowali rdzeń hodowlany rasy, a andaluzyjczycy z linii kartuzów są dziś uważani za najbardziej „czystych” z całkowitej liczby „rasowych ras hiszpańskich”. Hodowcy wolą hodować dokładnie andaluzyjskiego „Kartuzian”, chociaż opis konia andaluzyjskiego nie różni się od opisu Kartuzian. Zdjęcia i wygląd „na żywo” są również całkowicie identyczne. Nawet przy badaniach genetycznych nie znaleźli żadnych różnic między andaluzyjczykami a kartuzianami. Ale kupujący płacą znacznie więcej za rodowód konia „Kartuzów”.

Nikt, w tym sami Hiszpanie, nie może śmiało powiedzieć, że na zdjęciu znajduje się koń andaluzyjski lub koń kartuzyjski. Teoretycznie powinna to być linia kartuzów.

Decay rock

Przed powszechnym używaniem broni ręcznej, walka bojowa konia andaluzyjskiego nie mogła zostać przekroczona przez żadną inną rasę. Zdolność do złożonych elementów, wrażliwości, reakcji i sovochchnosti więcej niż raz uratowała życie jeźdźcom tych wspaniałych zwierząt. Ale wraz z pojawieniem się lekkiej broni, w której można strzelać w szeregi, zmieniła się taktyka kawalerii. Koń andaluzyjski ma dziś zbyt mały krok, a co za tym idzie stosunkowo małą prędkość ruchu. Jednak od kawalerii zaczęli domagać się, by mieli czas na dotarcie do szeregów wroga, podczas gdy on przeładowuje broń.

A koń andaluzyjski został wyparty z wojska przez szybszego konia pełnej krwi. Od jeźdźców pełnej krwi angielskiej nie wymagali już zdolności wspinania się na świecę w pełnym galopie ani wirowania w piruecie. Rozwój hipodromów przyczynił się również do wyginięcia rasy andaluzyjskiej.

Hodowla koni w Hiszpanii spadała do połowy XX wieku, podczas gdy zainteresowanie szkolnym ujeżdżeniem ze złożonymi elementami nad ziemią nie podsycało popytu na tak zwane rasy barokowe, z których większość składa się z koni iberyjskich. Wtedy nastąpił „podział dziedziczenia” pomiędzy Portugalią a Hiszpanią.

W związku ze zwiększonym popytem na konie andaluzyjskie ich liczba zaczęła gwałtownie rosnąć, a dziś na świecie zarejestrowanych jest już ponad 185 tysięcy andaluzyjczyków. W Hiszpanii powstało stowarzyszenie PRE (Pura Raza Española), w skład którego wchodzą hodowcy nie tylko koni andaluzyjskich, ale także właściciele Alter Real, Lusitano, Reninsular, Zapatero. Oprócz tych ras w Hiszpanii istnieją również rasy iberyjskie na wyspie andaluzyjskiej.

Opis

Andaluzyjczycy - konie o zwartej, zwartej budowie. Głowa jest średniej długości o prostym lub lekko wypukłym profilu. Profile „baraniny” i „szczupaka” są wadami rasy i takie zwierzę jest odrzucane z hodowli. Szyja jest średniej długości, szeroka i mocna. Charakterystyczną cechą przenoszoną przez Andaluzyjczyków na inne rasy jest wysokie, prawie pionowe wyjście na szyję. Z powodu tego wyjścia kłąb łączy się z górną linią szyi i wydaje się być nieobecny.

Plecy i lędźwie są krótkie i szerokie. Zad jest potężny, dobrze zaokrąglony. Nogi są cienkie, suche, bez tendencji do urazów ścięgien. Wadą są małe stawy. Zaginęły nogi obroslost. Kopyta są małe, bardzo mocne. Grzywa i ogon są ozdobą andaluzyjskich koni i ich właścicieli. Są one bardzo długo uprawiane, ponieważ pokrywające włosy rasy andaluzyjskiej są bujne i jedwabiste.

Średnia wysokość „oryginalnych” ogierów andaluzyjskich wynosi 156 cm, waga 512 kg. Klacze andaluzyjskie mają średnią wysokość 154 cm i wagę 412 kg. W przypadku promocji w nowoczesnym sporcie, w szczególności w ujeżdżeniu, wysokość koni andaluzyjskich została „podniesiona” do 166 cm. Hiszpańskie stowarzyszenie ustaliło minimalny limit wzrostu dla ogiera na 152 cm, dla klaczy 150 cm, ale ostatnie dane dotyczą tylko rejestracji w książce plemiennej. W hodowli takich andaluzyjczyków nie ma. Do użytku hodowlanego ogier musi mieć co najmniej 155 cm, klacz ma co najmniej 153 cm.

„Cechy” kartuzów

Istnieje niepotwierdzona opinia, że ​​linia kartuzów ma dwie cechy, które mogą pomóc odróżnić Kartuzów od wszystkich innych Andaluzyjczyków: „brodawki” pod ogonem i „rogi” na czaszce. Według legendy ta cecha została przekazana kartuzom przez założyciela linii Eslavo.

„Brodawki” są bardzo prawdopodobnie melanosarcomas, do których predysponuje wiele szarych koni.

Uwaga! Predyspozycje do czerniaka są dziedziczone i cierpią na to konie szare, podnosząc swój rodowód do tego samego szarego ogiera arabskiego.

„Rogi” znajdują się nie tylko wśród kartuzów, ale także wśród skał, które nie są całkowicie powiązane z andaluzyjskim. Jest to cecha struktury czaszki. Być może archaizm, odziedziczony przez współczesne konie od ich przodka, który wcale nie był koniem.

Jest więc mało prawdopodobne, aby te dwa znaki mogły służyć jako potwierdzenie „czystości” Kartuzian.

Andaluzyjczycy mają szary garnitur, ale mogą pojawić się inne kolory tego samego koloru.

Charakter

Z całym zewnętrznym zapałem Andaluzy - zwierząt, całkowicie podporządkowanych człowiekowi. Nie jest to zaskakujące, jeśli weźmiemy pod uwagę, że Hiszpanie surowo odrzucają konie z postacią, która nie pasuje do właściciela.

Ciekawe Hiszpanie uważają za wstyd jeździć na wałachach.

Pasja do jazdy na ogierach i niechęć do zabijania zabija hodowców, aby zachować ścisłą selekcję na dobre maniery. A nie tylko selekcja przyczynia się do posłuszeństwa Andaluzyjczyków. Ujeżdżenie tych koni często odbywa się na serette - twardej opasce z ostrymi kolcami skierowanymi do wewnątrz. Rosyjscy nabywcy szarych Andaluzyjczyków z Hiszpanii zauważają, że wszystkie konie mają poważne oznaki uszkodzeń chrapania. Ale takie szkolenie mocno stawia aksjomat w głowie konia: „człowiek ma zawsze rację”. Jak widać na zdjęciu tego konia rasy andaluzyjskiej, nawet dziecko ma zawsze rację.

Aplikacja

Dzisiaj Andaluz aktywnie promuje nowoczesny sport, ale przynajmniej aktywnie promuje tradycyjny hiszpański ujeżdżenie.

Użyj Andaluzyjczyków do walki byków.

I tylko do jazdy z przyjemnością.

Do Rosji sprowadzono już dość dużą populację koni andaluzyjskich. Ale w Federacji Rosyjskiej Andaluzyjczycy zajmują się głównie amatorskim „klasycznym” ujeżdżeniem, które nie jest pokazywane nikomu na wszelki wypadek.

Recenzje

Ludmiła Koretskaja, Moskwa Dawno, dawno temu, do Rosji przywieziono pierwszego konia rasy andaluzyjskiej, nazywanego Balearem. Z powodu niewłaściwego karmienia koń rozwinął ochwat. Był leczony przez długi czas, a koń przeżył całą procedurę. O ile wiem, został wyleczony, ale ten koń nie mógł już w pełni pracować. Ale czasami koń staczał dzieci. To było dla niego możliwe.

Christina Lutova, Esparragosa de Lares Mieszkam w Hiszpanii i widzę, że jest tam wiele koni andaluzyjskich. Hiszpanie traktują Andaluzyjczyków dość surowo, choć są dumni z rasy. Jednak hodowcy twierdzą, że tylko takie leczenie doprowadziło do pojawienia się rasy andaluzyjskiej, która stała się popularna na całym świecie.

Wniosek

Koń andaluzyjski, biorąc pod uwagę jego elastyczność, może być idealnym rozwiązaniem dla początkujących jeźdźców, ale gorący temperament tych koni z pewnością przerazi początkującego. Zgadnij, że koń tańczący na miejscu i koń chrapiący, w rzeczywistości, pilnie słucha jeźdźca, którego nowicjusz nie będzie w stanie.