Co roku coraz więcej osób zaczyna wykorzystywać drzewa iglaste w projektowaniu krajobrazu do dekoracji ogrodów i obszarów podmiejskich. Szał za układaniem trawników i trawników wpływa na popularyzację gatunków roślin i odmian drzew iglastych wśród plantatorów roślin.

Artykuł przedstawia główne zasady komponowania kompozycji roślin iglastych w projektowaniu krajobrazu, a także zdjęcia i cechy charakterystyczne każdego drzewa iglastego.

Funkcje drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu

Główną zaletą kompozycji ogrodowych z hvoyniki w projektowaniu są unikalne właściwości dekoracyjne tych roślin: zimozielone krzewy i drzewa świetnie wyglądają zarówno same, jak iw połączeniu z innymi kulturami dekoracyjnymi.

Ponadto rośliny mają masę przydatnych właściwości:

• aktywnie absorbuje cząsteczki pyłu;
• opóźnione wietrzne podmuchy;
• złagodzić mikroklimat wokół domu i obszaru lądowania;
• zawiesić rozmnażanie wirusów, bakterii i szkodliwych owadów;
• absorbować hałas;
• wzbogacić powietrze tlenem i fitoncydami.

W warunkach miasta przedstawiciele drzew iglastych staną się dobrymi pomocnikami w walce ze smogiem i spalinami.

Znakomity wygląd, duża różnorodność kształtów, kolorów i rozmiarów drzew iglastych pomaga tworzyć wyjątkowe kompozycje krajobrazowe zarówno na dużych, jak i średnich obszarach. Istnieje kilka opcji umieszczania drzew iglastych w projektowaniu krajobrazu:

• jako żywopłoty;
• w formie kompozycji rzeźbiarskich;
• wzdłuż ścieżek;
• w centralnej części strony.

Rodzaje projektowania hvoynikov w kraju

W dziedzinie projektowania krajobrazu istnieje ogromna liczba odmian i rodzajów drzew iglastych do dekoracji terenu. Opracowując schemat przyszłej kompozycji, bardzo ważne jest uwzględnienie specyfiki każdej odmiany rośliny: wielkości w wieku dorosłym, koloru igieł, kształtu korony i tempa wzrostu.

Ogrodzenie iglaste.

Oprócz właściwości dekoracyjnych taka kompozycja krajobrazu ma swoją własną funkcjonalność: gęste i cierniste gałęzie ogrodzenia są w stanie chronić obiekt przed oczami ludzi wokół ciebie, jak również przed nieproszonymi gośćmi. Efedryna zajmuje szczególne miejsce w tworzeniu „żywego ogrodzenia”: taki sztucznie stworzony iglasty płot, który pozostaje zielony przez cały rok, jest doskonale połączony w projektowaniu zarówno z letnim trawnikiem, jak i białą osłoną śniegu w zimie. Ogrodzenie dobrze uzupełnia projekt strony i wokół małego wiejskiego domu oraz wokół ogromnej rezydencji.

Zastosowanie szczytowych upraw iglastych (świerk, sosna, jodła) znacznie poprawi właściwości ochronne żywopłotu krajobrazowego, a także zapewni aktywną jonizację powietrza dzięki uwalnianiu fitoncydów do środowiska.

Przygotowanie materiału do lądowania

Najpopularniejszą opcją dla krajobrazowych roślin iglastych jest rozmnażanie przez szczepienie. Często odbywa się to w warunkach szklarniowych lub szklarniowych.

Zdrewniałe sadzonki należy sadzić wczesną wiosną, gdy pąki pęcznieją. W hodowli jałowca, tui i świerka należy stosować zielone sadzonki, których ukorzenienie występuje kilka razy wolniej. Sadzonki w szklarniach są przeprowadzane w okresie jesienno-zimowym, a średni czas ukorzeniania dla większości drzew iglastych wynosi 70-80 dni.

Cechy sadzenia żywopłotów iglastych w projektowaniu krajobrazu.

W przypadku sadzenia żywego ogrodzenia w projektowaniu krajobrazu należy wziąć pod uwagę:

1. Prawidłowy wybór miejsca lądowania. Ważne jest, aby pamiętać: wśród gatunków drzew iglastych są przedstawiciele zarówno kochający światło, jak i tolerujący cienie. Jednak ogrodnicy zalecają sadzenie sadzonek na oświetlonych obszarach z łatwym dostępem do cienia. Odgrywa to ważną rolę dla młodych roślin, których igły mają tendencję do spalania pod wpływem aktywnego słońca. Aby igły drzewne zachowały swój jasny kolor, od czasu do czasu należy je ogolić za pomocą ekranów ochronnych.
2. Dla regionów południowych najbardziej optymalnym okresem dla sadzenia jest jesień, a dla regionów północnych - wiosna. Rośliny z zamkniętym systemem korzeniowym mogą być sadzone przez cały sezon wegetacyjny.

Topowe żywopłoty

Przedstawiciele drzew iglastych rosną i rozwijają się dobrze na glebie nie zasolonej. Jednocześnie każdy iglasty krajobraz ma swoje preferencje dotyczące podłoża:

• dla sosen najlepszą opcją byłaby gleba piaszczysta;
• na jodły - glina;
• dla cisa - liściaste, bogate w próchnicę;
• dla tuj i jałowców - lekko kwaśny.

Efedryna pozytywnie reaguje na karmienie trocinami wiórami, kompostem i nawozami mineralnymi (z wyjątkiem obornika!). Od połowy marca do sierpnia należy wprowadzać fosforan azotu (25–30 mg / m²) raz na 2–3 tygodnie. Jeśli ogrodzenie krajobrazowe ma grubą, ściśniętą warstwę kory, dawkę można zwiększyć. Opatrunek w postaci tabletek i specjalnych granulek o długotrwałym działaniu należy stosować raz w roku, wiosną. Do gleby dodaje się specjalną sól, aby zapobiec przebarwieniu igieł.

Pod koniec lata karmienie ogrodzeń iglastych należy przerwać, aby rośliny mogły przygotować się na okres zimowy.

Podlewanie żywopłotu iglastego

Drzewa iglaste należy podlewać przez cały sezon wegetacyjny. Jednak w okresie jesiennym podlewanie powinno być ograniczone do minimum, aby nie zachęcać do aktywnego wzrostu pędów.

Regularnie nawadniaj ogrodzenie (1-2 razy w tygodniu).

Cyprys, tuja, cis i świerk potrzebują wilgotnego powietrza, dlatego w gorącym okresie letnim konieczne jest regularne spryskiwanie korony roślin. Pomoże to utrzymać optymalny poziom wilgoci, a także usunąć cały kurz nagromadzony na koronie.

Nie ma potrzeby nawadniania gleby w gorącym czasie, ponieważ może to prowadzić do licznych oparzeń, a także wieczorem, ze względu na zwiększone ryzyko chorób grzybowych w kompozycji krajobrazowej.

Sosna i jałowiec łatwo tolerują okresowe suszenie gleby, ale wysuszenie gleby może zagrozić śmierci młodych drzew iglastych.

Przycinanie żywopłotu

Do przycinania żywopłotów krajobrazowych należy wiosną (kwiecień i maj) lub jesienią (wrzesień i październik). Najlepiej przystosować się do tuji fryzury, cyprysu i cisu.

Specjalna fryzura (każdego roku, z boków i górnej części ogrodzenia odcina 1/3 rocznego wzrostu) pomaga uczynić ogrodzenie z jodły bardziej obszernym, co znacznie poprawia wygląd takiego projektu. Powstawanie płotów świerkowych powinno odbywać się regularnie, ponieważ cięcie drewna w wieku powyżej trzech lat może mieć zły wpływ na jego stan.

Sosny wymagają skrócenia górnych pędów, co sprzyja aktywnemu wzrostowi gałęzi bocznych. Powinien być przeprowadzany w okresie od maja do czerwca, po pojawieniu się młodego wzrostu.

To ważne! Uwaga: uśpione pąki sosen nie budzą się na starych gałęziach, więc cięcie należy wykonać „na ringu”.

Podczas formowania nie tnij nożyczkami końcówek gałęzi sosny. Kiedy igły zaczynają się rozdzielać na młodych pędach, muszą być zaciśnięte kciukiem i palcem wskazującym i skręcone. Po tym zaczynają się budzić nowe pąki, a końce gałęzi stają się bardziej gęste i obfite.

Inne rodzaje igieł sosnowych można wyrywać tylko w okresie wiosennym, a jałowiec można przeprowadzać przez cały rok.

Łóżka drzew iglastych

Oprócz zimozielonej formy przez cały rok, iglasty klub ma wiele zalet w projektowaniu krajobrazu:

• łatwa i prosta opieka;
• zdolność do ochrony plantacji iglastych przez wiele lat;
• byliny nie wymagają corocznej odnowy;
• stworzenie i utrzymanie takiego kwietnika wymaga znacznie mniejszych kosztów;
• utrzymanie klombu w odpowiednim stanie nie zajmuje dużo czasu.

Wyposażenie obejmuje łóżka iglaste:

1. Do krajobrazu iglaste często używają karłowatych i zwartych roślin, a podstawą ich tworzenia jest gra kontrastu w kolorze i kształcie.
2. W roli podstawy do projektowania iglastych łóżek serwowane są trawniki lub zjeżdżalnie alpejskie.
3. Do dodatkowej dekoracji łóżka użyj kamieni i kory;
4. Najpopularniejszymi roślinami klubowymi są hodge, takie jak sosna, świerk, jodła i jałowiec.

Krzewy (rododendrony, berberysy, wrzos zwyczajny, bukszpan) i wieloletnie rośliny zielne (zboża, paprocie) są dobrze połączone z roślinami iglastymi. Aby stworzyć tło kwietnika krajobrazowego, stosuje się rośliny okrywowe: floksy, tymianek, ocalałe osobniki lub sedum.

Dla dużych przestrzeni dobrym pomysłem będzie duży kwietnik (zdjęcie jest pokazane poniżej), gdzie wzdłuż ogrodzenia posadzone są takie hvoyniki jak jałowiec, zachodnia tuja i sosna górska.

Iglaste skały (krótko)

Rockery drzew iglastych jest jedną z odmian ogrodów kwiatowych w środowisku kamiennym, które doskonale uzupełniają krajobraz tego kraju. Może być tworzony zarówno na płaskim terenie, jak i na zboczu.

Oświetlona przestrzeń w południowo-zachodniej części stanie się idealnym miejscem do aranżacji skalistych ścian. Taka kompozycja krajobrazowa drzew iglastych doskonale uzupełnia projekt wzdłuż domu, w pobliżu stawu lub w centralnej części ogrodu.

Projektując ogródki ogrodowe, projektanci przestrzegają takich zasad krajobrazu:

1. W projektowaniu lepiej nie dopuszczać ścisłej symetrii i uporządkowania elementów.
2. Konieczne jest wybranie naturalnych form i gładkich konturów.
3. Staraj się trzymać dyskretnych kolorów.
4. Prawidłowo połączyć ze sobą kamienie i hvoynik.
5. Upewnij się, że wizualna integralność kompozycji krajobrazu jest zachowana zarówno z bliska, jak iz daleka.

Tworząc projekt skalny, duże kamienie często zasadzają nisko rosnące rośliny iglaste: jodła kanadyjska, Thuja Smaragd, sosna górska, kozak jałowcowy lub cis jagodowy. Pustą przestrzeń między kamieniami należy wypełnić pełzającymi hvoynikami (poziomym lub łuskowatym jałowcem, mikrobiotą, kanadyjską cykutą) i ozdobić kwitnącymi gatunkami roślin (yaskolka, rozchodnik itp.).

Granica iglasta

Miniaturowe odmiany hvoynik pozwalają na stworzenie innego rodzaju kompozycji krajobrazowej do projektowania ogrodu - iglastej granicy wzdłuż ścieżki. Do jego projektowania używa się pełzających odmian hvoynika, uzupełniając kompozycję kamieniami, żwirem i roślinami kwitnącymi.

Wykorzystując nisko rosnące krzewy i drzewa iglaste w projektowaniu witryny, artyści krajobrazu otrzymują piękne nieprzejezdne ogrodzenia, które wyglądają jak monolityczna ściana.

Rośliny są rozłożone, sadząc w 2-3 rzędach. Sadzenie krawężnika iglastego może zająć dużo czasu i wysiłku, ale wynik jest warty wydanych zasobów.

W przypadku zagospodarowania przestrzennego ogrodów często stosuje się odmiany średniej wielkości (1–2 m wysokości), aby nie przesłaniały ogólnego wyglądu. Ponadto granica iglasta może służyć jako dobre tło do sadzenia jasnych kwitnących roślin wieloletnich: ta technika projektowania służy do projektowania ogrodów w stylu krajobrazowym lub nowoczesnym.

Rośliny kompatybilne z Conifer

Efedryna ma tendencję do zakwaszania gleby, co może znacznie utrudnić rozwój upraw ogrodniczych.

Hortensja, kalia, paproć, liliowiec, miskant, liliowy, forsycja, anafalis najlepiej czują się wokół roślin iglastych. Wśród dużych drzew dąb i brzoza koegzystują najbardziej komfortowo blisko sosny.

Heathers i ericks dobrze się z nimi łączą: oba gatunki roślin preferują ten sam skład gleby i kwasowość. Z krzewów najlepiej trafia na agrest iglasty. 7

Kompatybilność drzew iglastych z kaliną

Projektanci kaliny krzewów są aktywnie wykorzystywani w kompozycjach krajobrazu. Jasne, rozgałęzione krzewy rośliny doskonale uzupełniają projekt ogrodu zimą i nie są wybredne w stosunku do miejsca lądowania (kalina rośnie dobrze zarówno w świetle, jak iw zacienionym miejscu). Jednak sąsiedztwo z niektórymi roślinami iglastymi źle odbija się na rozwoju zakładu. Kalina jest szczególnie niewygodna przy świerku: z powodu takiej okolicy krzak może boleć, a wkrótce nawet umrzeć. Spośród wszystkich drzew iglastych najlepiej jest połączyć je z kaliną zachodnią tuji: drzewo nie stwarza przeszkód dla rozwoju systemu korzeniowego krzewu.

Z pionowymi iglakami (smaragd, Brabant i tuja kulista) projektanci krajobrazu często łączą róże. Ważne jest tylko, aby nie pozwolić tui rosnąć w szerokości, ponieważ wtedy efedro zakrywa krzaki róży. Róże są również doskonale połączone w projektowaniu z odmianami jałowca, takimi jak Blue Arrow, Moonglow i SkyRocket.

Jak tworzyć kompozycje drzew iglastych

Dzięki swoim wyjątkowym właściwościom dekoracyjnym efedron może doskonale uzupełniać projekt krajobrazu zarówno ogromnej przestrzeni ogrodowej, jak i małej działki.

Aby jednak właściwie zaplanować taką kompozycję krajobrazu na terytorium, ważne jest rozważenie kilku niuansów: jej lokalizacji w projekcie, typie, kształcie i wszystkich elementach składowych. Następnie musisz wybrać odpowiednie rośliny, biorąc pod uwagę cechy wybranej kompozycji.

Projekt frontowego ogrodu i fasady domu jest zawsze uderzający przede wszystkim: dlatego projektanci krajobrazu zalecają dekorowanie tych obszarów w nieco uroczysty i elegancki sposób. W takich przypadkach projekt może wykorzystywać krajobraz z elementami regularnego stylu, który obejmuje symetryczne rozmieszczenie wszystkich elementów składowych lub powtarzanie rytmu. Ten rodzaj dekoracji obejmuje użycie bogatego asortymentu warzyw.

Główną rolę w takim składzie ma drzewo iglaste piramidalne lub sztampowe, osiągające w dojrzałym wieku wysokość 2, 5 - 3 m. Po obu stronach drzewa iglaste (podaccents) drugiego rzędu są symetrycznie sadzone po obu stronach. kiedy jest pusta przestrzeń, między nimi można umieścić karłowate i rozrastające się gatunki drzew iglastych, zwartych krzewów liściastych lub odmian roślin okrywowych.

Jeśli do stworzenia kompozycji krajobrazu użyje się nieformalnego stylu lądowania, eksperci radzą umieścić elementy na trawniku jako wyspę kwiatową. Spośród nich można tworzyć mixborders (złożone kompozycje krajobrazowe kwiatów i krzewów) wzdłuż konturu strony, a łącząc je z dekoracyjnymi odmianami liściastymi, stworzyć strefę przestrzeni ogrodowej. W tym przypadku najlepiej jest wybrać rośliny według schematu „nieregularny trójkąt wieloboczny”. Reszta strony jest zazwyczaj wypełniona dodatkowymi elementami, ponieważ ich poziom znaczenia dla wyglądu kompozycji krajobrazu zmniejsza się.

Na pierwszym planie trzeba sadzić gatunki o niskim wzroście, a bliżej centrum - wyższe i bardziej obszerne. Aby kwietnik krajobrazowy wyglądał na jasny i bogaty, należy wybrać rośliny o różnym kolorze igieł.

Jeśli igły centralnej rośliny mają kolor srebrny, obok niej należy umieścić kontrastujący odcień. Warto również pamiętać o atrakcyjności i dodaniu sezonowej roślinności do projektu klombu: jasne kolory na tle zielonych drzew iglastych sprawią, że wygląd kompozycji będzie niezapomniany.

Do dekoracji krajobrazu alpejskich zjeżdżalni lub klombów z przedstawicielami jednorocznymi i okrywowymi najlepiej jest użyć miniaturowych gatunków drzew iglastych z kulistymi i poduszkowymi formami wzrostu. Odmiany okrywowe, które są wyłożone na ziemi w postaci dywanu lub zwisają z murów oporowych, mogą pasować do takiego krajobrazu.

Aby stworzyć piękną harmonijną kompozycję krajobrazu z roślinami iglastymi, należy pamiętać o takich ważnych punktach:

1. Geometria form. Podstawą profesjonalnej kompozycji krajobrazu jest zasada kontrastu koloru i kształtu. Łącząc kontrastujące kolory i kształty, możesz uzyskać różne efekty wizualne, które znacznie poprawiają wygląd twojego projektu. Rośliny w formie piramidy są dobrze połączone razem z kulistymi iglakami, a wysokie gatunki harmonijnie uzupełniają nisko rosnące; duże drzewa będą bardziej widoczne na tle miniaturowych elementów, a przejścia między rozmiarem i kształtem korony pomogą wygładzić linie zewnętrzne.
2. Zasady symetrii i asymetrii w projektowaniu. Dekorowanie przestrzeni przy pomocy drzew iglastych wymaga połączenia różnych rzeczy. Do projektowania strony można użyć zarówno symetrycznych kompozycji, jak i absolutnie asymetrycznych elementów: będą one również wyglądać harmonijnie i nadać całości wyjątkowy charakter.
3. Kombinacje kolorów. Istnieje ogromna liczba gatunków i odmian drzew iglastych, różniących się kolorem. Warto jednak pamiętać: zbyt bogata gama kolorów może „przełamać” kompozycję krajobrazową. Projektanci zalecają stosowanie nie więcej niż dwóch odcieni w grupie trzech drzew iglastych i nie więcej niż trzech kwiatów w grupie pięciu lub więcej roślin. В значительных хвойных группах (более 30 саженцев) разрешается использовать растения с богатой цветовой гаммой, комбинируя их в небольшие подгруппы: по три элемента одного цвета.
   

4. Высота и форма кроны . При создании композиции важно обращать внимание не только на окрас саженца, но и на размер дерева во взрослом возрасте. Для понимания того, как будет смотреться в дизайне готовая ландшафтная композиция, необходимо ознакомиться со всеми главными особенностями выбранных сортов хвойников.

Узнать больше информации про особенности использования хвойников в ландшафтном дизайне и составления композиций из них можно в видео:

Советы по выбору хвойников для оформления участка

Существует огромное количество видов и сортов хвойников, некоторые из которых лучше всего подходят для использования в ландшафтном дизайне больших и маленьких садов.

1. Jałowiec Этот вид хвойников станет хорошим вариантом для декорирования территории сада со средним уровнем высотности. Больше всего в России распространены казацкий, горизонтальный и обыкновенный сорта можжевельника. Можжевельник казацкий достигает до 1 м в высоту во взрослом возрасте и быстро разрастается по всей поверхности. Схожие характеристики имеет горизонтальный сорт, отличием выступают удлиненные ветви с хвоей сизо-серого окраса, которая в зимний период приобретает коричневый оттенок. Можжевельник обыкновенный представляет собой вечнозеленый кустарник, достигающий до трех метров в высоту, который часто культивируется садоводами как дерево.
   

2. Ель . Ландшафтные дизайнеры используют ее как одно из наиболее традиционных растений для декорирования территории. Ель имеет множество сортов, каждый из которых отличается своим уникальным окрасом: от серебристо-мятного до насыщенного изумрудно-зеленого, с фиолетовым или сиреневым отливом. Чаще всего хвойник применяют для посадки по периметру территории на больших участках.
   

3. Tuja Туя — невысокое дерево, достигающее от 1, 5 до 2, 5 м в высоту в зрелом возрасте. Этот вид хвойников чаще всего применяется ландшафтными дизайнерами для создания живых изгородей, и чуть реже — в ландшафтных композициях. Декоративные особенности туи в садовом дизайне кроются в ее мягких ярко-зеленых листьях и быстрой адаптации к обрезке и формировке. Наиболее популярные сорта — это изумрудный Смарагд, компактная салатовая Западная Даника и светло-зеленый Брабант.
   

4. Cis. Этот вид хвойников считается немного привередливым: растение лучше всего растет и развивается на черноземе при отсутствии ветра. Несмотря на это, тис обладает большим преимуществом: кустарник отлично чувствует себя даже в затененной местности, что позволяет выращивать его в северных частях участка.
   

5. Лиственница . Представляет собой сосновое дерево, которое в зрелом возрасте достигает более 50 м в высоту, из-за чего его практически не используют для посадки на маленьких участках. В условиях российского климата наиболее выращиваемыми сортами лиственницы являются европейская (растение зеленого окраса с сизым налетом на хвое) и японская (с широкой пирамидальной кроной).
   

6. Jodła Одна из наиболее оригинальных представительниц хвойников. Считается, что хвойный аромат дерева оказывает благоприятное влияние на дыхательную и нервную системы организма. Она имеет объемную густую крону и насыщенного зеленого цвета хвою. Для нормального роста и развития пихте необходим простор, из-за чего растение лучше сажать на больших участках.
   

7. Карликовые хвойники . К ним относятся низкорослая сосна, ель, пихта, туя, а также отдельные подгруппы особых представителей. К группе миниатюрных хвойников также можно отнести тсугу канадскую Джедделох, можжевельник средний, ель восточную и сербскую, сосну горную и псевдотсугу Мензиса, пихту корейскую и кедровый стланик. Все перечисленные культуры активно выращиваются на территории России. Высота этих растений, в зависимости от формировки, не превышает 1, 5 м.

Схемы хвойников в ландшафтном дизайне

После выбора места посадки хвойников, необходимо определить схему ландшафтной композиции. Рекомендуется нанести схему дизайна будущей композиции на лист бумаги, учитывая при этом следующие нюансы:

1. Необходимо брать во внимание размер составляющих элементов: камней и растений.
2. Правильно подобрать цветовую палитру камней: дизайнеры советуют останавливать выбор на желтых, коричневых и бежевых оттенках.
3. Очень важно воссоздать природную имитацию натурального расположения скальных выступов на поверхности почвы. В дизайне хвойники часто также выступают акцентирующим фоном для композиции из других видов растений.

При создании дизайна ландшафтной композиции также важно обратить внимание на расстояние от места, с которого она просматривается лучше всего: оно должно составлять более двух высот целой композиции.

Лучшим вариантом фона для хвойников ландшафтные дизайнеры считают травянистые газоны и лужайки. Наиболее оптимальным местом расположения хвойных композиций считают восточную или западную части участка.

Многое также зависит от совместимости выбранных элементов между собой. Лучший визуальный эффект дает сочетание хвойников с розами. При этом важно помнить, что хвойные растения окисляют почву, что может повлиять на развитие розовых кустарников. Из-за этого такой дизайн ландшафтной композиции может потребовать больших денежных затрат на поддержание грунта в оптимальном состоянии.

Wniosek

Изо дня в день все больше людей использует хвойники при создании ландшафтного дизайна. Хвойные породы высоко ценятся за декоративные качества, хорошо поддаются обрезке и формировке, славятся своей непривередливостью к почве, простотой в уходе и сохраняют зеленый вид на протяжении всего года. Создавая дизайн ландшафтных композиций с участием хвойников, важно помнить о главных нюансах оформления: сочетаемости растений между собой, контрасте формы и цвета, а также об особенностях выращивания каждого из составляющих видов.