Te fascynujące na pierwszy rzut oka urocze stworzenia pojawiły się w Rosji nie tak dawno temu, dopiero na początku tego wieku, ale zyskały już dość powszechną sławę, szczególnie wśród hodowców kóz. Być może tylko finansowa strona problemu koliduje z większą przewagą anglo-nubijskiej rasy kóz - cena czystej krwi Nubijczyków jest wyraźnie zawyżona i zaczyna się od 100-150 tysięcy rubli.

Dlatego te kozy często krzyżowane są z innymi, nie mniej interesującymi rasami: alpejską i zaanentsami, a rezultatem są również bardzo wydajne zwierzęta, ale po niższej cenie. Ze względu na fakt, że obecna hodowla ras kóz mlecznych jest nadal słabo rozwinięta w Rosji, takie pół-rasy są nadal bardzo poszukiwane i pozwalają cieszyć się komunikacją z rasą anglo-nubijską dla tych, którzy nie mają wystarczających pieniędzy, aby kupić czystej krwi kozy.

Historia rasy

Kozy angielsko-nubijskie zyskały uznanie jako rasa angielska dopiero w latach 60. XX wieku. Wcześniej jej historia była bardzo zróżnicowana. W drugiej połowie XIX wieku wiele kóz i kóz sprowadzono do Anglii z Indii, wschodniej części Morza Śródziemnego i Afryki Północnej. Wszystkie z nich były często nazywane orientalnymi, chociaż miały swoje pochodzenie z różnych miejsc. Nastąpiła aktywna krzyżówka z lokalnymi, ostrymi starymi angielskimi kozłami, a specjalni przedstawiciele zaczęli pojawiać się z bardzo długimi nogami, swoistym rzymskim nosem i długimi uszami zwisającymi w dół.

Uwaga! W tamtych czasach każdy przedstawiciel rodziny kóz, przybywający z południa lub wschodu i posiadający podobne cechy, stał się znany jako „Nubian”.

Nubia to nazwa dużego terytorium w Afryce Północnej. W 1893 r. Nazwa anglo-nubijskiej nazwy została formalnie przypisana mieszance kóz o takich cechach. Po 1910 r. Napływ nowych „krwi” z południowego wschodu zatrzymał się, a do kóz ze Szwajcarii dodawano trochę lepszej aklimatyzacji do chłodnego i deszczowego klimatu Anglii. Na początku XX wieku rasa ostatecznie ukształtowała się w Anglii i została wywieziona do USA. W Ameryce bardzo się dogadała i została nawet ulepszona przez lokalnych hodowców. Przynajmniej główne okazy rasy anglo-nubijskiej przybyły do ​​Rosji na początku XXI wieku już z USA.

Opis rasy, główne cechy

Anglo-nubijskie kozy wyglądają raczej nietypowo i różnią się od większości kóz mlecznych.

• Mają długie i cienkie ciało charakterystyczne dla typu mleka.
• Szyja jest również cienka i długa. Nogi są wystarczająco długie i zawsze proporcjonalne do ciała.
• Głowa jest średniej wielkości, kufa ma wyraźny wypukły profil (tak zwany rzymski nos).
• Frędzle na twarzy są zupełnie nieobecne, oczy są szczególnie wyraziste, bardzo żywe, kształt oczu ma kształt migdałów.
• I oczywiście cechą charakterystyczną anglo-nubijskiej rasy kóz, według której można ją odróżnić od innych na pierwszy rzut oka, są szerokie i długie uszy, wiszące nawet kilka centymetrów poniżej pyska.
• Sierść jest gładka, krótka i błyszcząca w różnych odcieniach brązu, czerni i bieli, czasem monofonicznych, czasem plamistych.
• Wymię mocno przylega do ciała, o zaokrąglonym kształcie, dość dużym rozmiarze, z dobrze rozwiniętymi wydłużonymi sutkami.

Zwierzęta rasy anglo-nubijskiej są bardzo silne, silne i jednocześnie pełne wdzięku. Wysokość w kłębie dla kóz wynosi co najmniej 76 cm, a dla kóz co najmniej 82 cm Kozy dorosłe ważą od 60 do 70 kg, waga kóz wynosi średnio około 80 kg, ale może wzrosnąć do 100-120 kg.

Rasa jest mięsna i mleczna, chociaż w Rosji nie ma zwyczaju trzymania kóz na mięso, zwłaszcza tych drogich jak anglo-nubijskie.

Kozy mleczne anglo-nubijskie

Anglo-nubijskie mleko kozie słynie z wyśmienitego kremowego smaku, ponieważ ma zawartość tłuszczu od 5 do 9%, a także wysoką zawartość białka. Dzięki tym cechom, z mleka kóz anglo-nubijskich uzyskuje się największy plon sera i twarogu. No cóż, na temat przydatności mleka koziego, które tylko legendy nie idą. Jest bardzo podobny do mleka matki matki, ma właściwości antyalergiczne i jest idealny do jedzenia dla niemowląt.

Wskazówka! Mleko musi być szybko schłodzone natychmiast po dojeniu. W tym przypadku nie traci on swoich dobroczynnych właściwości i może być przechowywany w lodówce przez ponad tydzień bez zakwasów.

Ponadto mleko nie ma obcego zapachu ani smaku. Co ciekawe, cechy jakościowe mleka pochodzącego od kóz anglo-nubijskich nie zmieniają się w zależności od warunków przetrzymywania, ale ilość mleka może się zmniejszyć, jeśli koza nie ma żadnych niezbędnych składników odżywczych i witamin.

Interesującą cechą jest to, że kozy rasy anglo-nubijskiej nie mają charakterystycznego zapachu, dlatego mogą być trzymane w tym samym pomieszczeniu z kozami mlecznymi.

Średnia wydajność mleka kozy rasy anglo-nubijskiej wynosi około 3 litrów dziennie. W przyszłości, przy każdym nowym baraniu, wydajność mleka wzrasta i może osiągnąć 6-7 litrów dziennie. Ale te liczby są ważne tylko wtedy, gdy kozy są w pełni karmione. Okres laktacji trwa średnio około 300 dni, ale nie oznacza to, że wydajność mleka koziego pozostaje taka sama przez cały okres. Szczyt mleczności zwykle spada w ciągu następnych kilku miesięcy po narodzinach, w przyszłości ilość mleka spada, a w okresie rozruchu (gdy koza nie doje) wydajność mleka można zmniejszyć o połowę, a nawet trzykrotnie.

Okotat teoretycznie może wystąpić dwa razy w roku, ale wpływa to niekorzystnie na zdrowie kozy, więc zwykle kozy produkują potomstwo raz w roku, dzieci mogą mieć od dwóch do pięciu lat.

Zawartość kozy

Początkowo kozy anglo-nubijskie były znane z wystarczającej kapryśności treści. Dotyczyło to przede wszystkim organizacji ciepłego zimowania w temperaturze nie niższej niż + 16 ° C Jednak według hodowców kozy po jednym lub dwóch pokoleniach są dobrze przystosowane do zwykłych warunków rosyjskich. To prawda, że ​​zimą jest stosunkowo ciepły pokój, a co najważniejsze, przy umiarkowanej wilgotności i bez przeciągów, nadal go potrzebują.

W przeciwnym razie kozy anglo-nubijskie nie są wybredne jeśli chodzi o warunki przetrzymywania. Chodzenie jest dla nich konieczne w każdą pogodę, z wyjątkiem szczerej złej pogody, jak mróz poniżej -15 ° C, burzliwy wiatr lub ulewny deszcz. Stoisko musi być wyposażone w specjalne podwyższone leżaki do odpoczynku kóz, a warstwa słomy lub trocin jest pożądana na podłodze.

Karmienie kóz

Pomimo znaczenia karmienia w opiece nad kozami anglo-nubijskimi, nie ma nic trudnego w zbieraniu samych pasz, a połowa z nich może być nabyta na własną rękę, jeśli mieszkasz na obszarach wiejskich.

Latem głównym pokarmem dla kóz anglo-nubijskich jest trawa i gałęzie, rosnące w miejscu pasących się krzewów i drzew. Wieczorem możliwe jest dodatkowe karmienie od 0, 5 do 3 kg ziarna lub koncentratów podczas aktywnej laktacji. Zboża są pożądane, aby dawać w postaci zmielonej dla lepszej absorpcji. Bardzo cenny dla otrębów kozich, które zwykle parzy się z kilku mlecznych ziół, takich jak siemię lniane, koper, koper i inne. W okresie dystrybucji obowiązkowe jest podawanie ciasta i mączki z soi i słonecznika w formie gotowanej na parze, ale ich całkowity udział w paszy zbożowej nie powinien przekraczać 30%.

W zimie główną karmą dla kóz jest siano, które należy przechowywać w ilości około 5 kg na kozę dziennie. Słoma jest również chętnie spożywana przez kozy, ale w mniejszych ilościach.

Ważnym składnikiem diety koziej są różnorodne warzywa, które łatwo rosną na własnej działce. To przede wszystkim różnorodność dyni i cukinii, a także kóz z wielką przyjemnością jedzą buraki pastewne, marchew i kapustę. Ziemniaki można podawać w małych ilościach i lepiej w formie gotowanej. I oczywiście kozy uwielbiają owoce - zwłaszcza jabłka, gruszki, śliwki itp.

Wiele kozovodami przeoczyło tak cenny pokarm jak miotły z różnych drzew i krzewów (szczególnie cenna wierzba), zwłaszcza, że ​​można je zbierać przez całe lato samodzielnie. Miotły z pokrzywy to zimowy skarb witamin, szczególnie dla dzieci. Możesz także zbierać jesienne worki opadłych liści z drzew i stopniowo podawać je kozom.

Potrzebne są również suplementy w postaci kredy i soli, można użyć gotowych mieszanek witaminowo-mineralnych.

Przybliżone normy średniego dziennego karmienia kóz zbożami lub koncentratami są następujące:

W okresie laktacji - 250-300 g na litr podanego mleka.

Na okres rozpoczęcia i zakończenia laktacji - 300 -500 g na kozę dziennie.

Tak więc nie ma nic szczególnie trudnego w pielęgnacji kozłów anglo-nubijskich, a gdyby nie wysoka cena, wielu rolników chętnie hodowałoby te urocze i niezwykłe zwierzęta.