Ta rasa kóz została zarejestrowana nie tak dawno temu, ale szybko przyciągnęła uwagę. Wielu hodowców kóz zakochuje się w tych kozłach od pierwszego wejrzenia, podczas gdy inni, przeciwnie, na ogół nie uznają ich za odrębną rasę. Przynajmniej kozy Lamancha obojętne na siebie z pewnością nikogo nie opuszczą. Co jest w nich tak atrakcyjnego, że od wielu lat wywołuje gorące dyskusje i dyskusje?

Historia rasy

W Hiszpanii znajduje się historyczna prowincja Lamancha. Z drugiej strony wiadomo, że w XVII-XIX wieku hiszpańscy misjonarze przywieźli ze sobą kozy do Ameryki w celu hodowli zarówno mięsa, jak i mleka. Kozy rozprzestrzeniły się w wielu regionach Ameryki Łacińskiej i Południowej, a także spadły na terytorium Stanów Zjednoczonych. Zostały one skrzyżowane z wieloma lokalnymi rasami, ale krótkowzroczne często nadal dominowały.

Uwaga! Już na początku XX wieku kozy z krótkimi uszami przybyły na Światową Wystawę Paryską, zwaną już Lamancha, i nazwa ta wkrótce stała się powszechnie przyjętym terminem dla kozłów bez ucha.

W połowie ubiegłego stulecia kilku amerykańskich hodowców z Kalifornii wymyśliło nową rasę mleczną i wzięło kozy z krótkimi uszami, które skrzyżowano z najbardziej wysokowydajnymi przedstawicielami innych ras mlecznych: Zaanen, Nubian, Alpine i innych. W rezultacie w 1958 r. Zarejestrowano osobną rasę, która została oficjalnie nazwana Lamancha.

W tym samym czasie kozy o krótkich uszach nadal istnieją na terytorium nowoczesnej Hiszpanii i sąsiednich regionów. Istnieje również opinia, że ​​takie kozy są najbardziej powszechne na około 40 stopni szerokości geograficznej północnej. Istotnie, istnieją udokumentowane dowody na istnienie kóz o krótkich uszach znalezionych w Iranie, Turcji, na Cyprze iw Czechosłowacji. Nawet w naszym kraju są dość powszechne w Karaczajo-Czerkiesji i regionie Rostów. I spotkali się tam przez długi czas i nie byli importowani z Ameryki. Należy zauważyć, że prawie wszyscy właściciele kóz z krótkimi uszami zwracają uwagę na ich czuły charakter i przyjemny smak mleka. Ale dzięki inercji wszystkie kozy zwane są jednym imieniem - Lamancha.

Opis rasy

Kolor tej rasy może być bardzo zróżnicowany, w tym jednorodny i z drobinami. Kufa, zgodnie ze standardem, musi być prosta, ale czasami spotyka się tak zwany rzymski nos, najwyraźniej odziedziczony po nubijskich pra-pra-krewnych.

Rasa kóz Lamancha jest średniej wielkości, kozy zazwyczaj rosną w kłębie około 71-72 cm, kozy - 76 cm. Jeśli mówimy o masie ciała, wtedy koza dorosła powinna ważyć odpowiednio co najmniej 52 kg, waga kozy nie powinna być mniejsza niż 64 kg. Zwierzęta mają silną budowę, proporcjonalną wielkością z wydłużonym pyskiem.

Sierść jest zazwyczaj krótka, ale gładka i miękka.

Wymię jest dobrze rozwinięte, zwykle okrągłe i dość obszerne, z dobrze zdefiniowanymi sutkami.

Są zarówno zrogowaciałe zwierzęta, jak i rogi.

Ale najważniejsza różnica tej rasy polega oczywiście na bardzo osobliwych uszach. Dla człowieka, który po raz pierwszy w życiu widział kozły Lamancha, może się wydawać, że w ogóle nie ma uszu. W rzeczywistości istnieją dwa typy:

1. Uszy gopher (lub gopher) są bardzo krótkie, do 2, 5 cm długości, prawie bez chrząstki i zgięć.
2. Uszy elfa - wyglądają jak bardzo małe uszy, do 4-5 cm długości z małą chrząstką.

Uwaga! Tylko zwierzęta z uszami gopher mogą się rejestrować według rasy.

Ponieważ jeśli zarówno matka, jak i ojciec mają uszy elfów, prawdopodobieństwo pojawienia się potomstwa z normalnymi uszami wzrasta.

Charakterystyka rasy: zalety i wady

Początkowym celem hodowli nowej rasy było uzyskanie najbardziej obiecującej rasy mlecznej, tak aby uzyskać wszystkie najlepsze cechy od swoich poprzedników. Część celu została osiągnięta. Ponieważ średnia zawartość tłuszczu w mleku osiągnęła swój wzrost do 4%, wobec 3, 5% głównej części tak zwanych kóz szwajcarskich (tj. Alpine, Zaanensky, Toggenburg i Oberhazli). Poziom zawartości tłuszczu mlecznego w kozłach nubijskich (4-5%) nie zbliżył się, chociaż zgodnie z cechami smakowymi może już zbliżyć się do charakterystycznego kremowego smaku mleka z Nubijczyków.

Pod względem średniej wydajności mlecznej rasa Lamancha stoi w połowie drogi między wszystkimi wyżej wymienionymi rasami, wyprzedzając Nubijczyków i nie docierając do Saanents i Alpines. Co prawda warto zauważyć, że właściciele kóz rasy Lamancha mówią o jednolitości wydajności mleka przez cały rok, a to jest zdecydowanie pozytywny znak. Ponieważ same szczytowe wartości wydajności mleka nie mają większego znaczenia, jeśli w ostatnich miesiącach laktacji koza znacznie zmniejsza ilość mleka, co nie jest rzadkością u wielu zwierząt mlecznych. Średnio można powiedzieć, że kozy La Mancha dają około 4-5 litrów mleka dziennie. Chociaż mistrzowie są znani, są w stanie dać nawet 8 lub 9 litrów dziennie w szczycie sezonu.

Obejrzyj film o dojeniu kóz Lamancha, aby ocenić produkcję mleka tej rasy:

Zatem rasa Lamancha ma wiele zalet, dzięki czemu jest bardzo popularna na całym świecie:

• Bezpretensjonalność i odporność na różne warunki przetrzymywania i karmienia.
• Nie ma nieprzyjemnego zapachu, także u producentów kóz.
• Dobre tempo reprodukcji potomstwa może przynieść 3-5 dzieci rocznie.
• Wydajność mleka na średnim poziomie jest dość stabilna przez cały rok, mleko o wysokiej zawartości tłuszczu jest idealne do produkcji sera. (Na przykład: z 4, 5 litra mleka można uzyskać 4, 5-5 kg ​​najcenniejszego sera koziego).
• Spokojna i delikatna natura sprawia, że ​​utrzymanie kóz tej rasy jest prawdziwą przyjemnością.
• Niektórzy hodowcy twierdzą, że różnorodność możliwych kolorów jest plusem tej rasy - kóz Lamancha nigdy się nie znudzi.

Wady rasy Lamancha są zauważalne tylko przez jej małe uszy, do których trudno przyczepić identyfikator. Dlatego znak jest zwykle umieszczany na obszarze w pobliżu ogona.

Konserwacja i opieka

Kozy Lamancha są naprawdę bardzo bezpretensjonalne w treści i łatwo dostosowują się do warunków, które możesz im zapewnić. Ale aby koza mogła cieszyć się cennym mlekiem przez wiele lat, należy spełnić podstawowe wymagania dotyczące opieki.

Do życia kozy Lamancha pokryte są konwencjonalną izolowaną szopą, w której wylewana jest betonowa podłoga ze spadkiem do odprowadzania cieczy. W pokoju ogólnym pożądane jest, aby każde zwierzę posiadało własne stoisko, aby poczuć swoje terytorium, ale może stale „rozmawiać” ze swoimi sąsiadami. W straganie podłoga jest pokryta wystarczającą warstwą słomy na ciepło w zimie, a drewniane leżaki są zawsze ułożone, ponieważ kozy lubią leżeć na wzgórzu i rzadko leżą na podłodze. Ponadto zimą będą na nich dużo cieplejsze.

Karmienie kóz zawsze powinno być regularne i kompletne. Latem zazwyczaj znajdują wszystko, czego potrzebują, pod warunkiem, że mają wystarczająco dużo miejsca, aby pasły się. Konieczne jest tylko, aby mieli dostęp do wody pitnej przez całą dobę w upalne dni.

To ważne! W okresie laktacji konieczne jest karmienie kóz mieszankami zbożowymi z dodatkiem minerałów i witamin, przede wszystkim soli i kredy.

Tylko w tym przypadku ilość i jakość mleka w pełni zadowoli.

Odpowiednia ilość siana musi być przechowywana w okresie zimowym, w oparciu o średnie zużycie około 5 kg dziennie na osobę. Jest również bardzo przydatny i smaczny dla kóz mlecznych Lamancha zimą, różnych mioteł z drzew i krzewów. Najcenniejsze są muchy wierzbowe, których spożywanie ma korzystny wpływ na pracę żołądka. Zbierz je lepiej latem i susz pod baldachimem. Poniżej na zdjęciu widać przyjemność, z jaką kozy jedzą wierzbę.

W zimie pożądane jest, aby temperatura koźląt nie spadła poniżej + 5 ° C. Najważniejsze jest oczywiście sprzątanie na czas w pomieszczeniu, w którym trzymane są zwierzęta i regularne zastępowanie ich ściółką, ponieważ to, co kozy naprawdę nie lubią, to wilgoć.

Jeśli zastosujesz się do tych prostych wymagań, wtedy kozy La Mancha, różniące się bardzo spokojnym, serdecznym i bezpretensjonalnym usposobieniem, będą dobrze pasować do twojego podwórkowego życia i długo będą zachwycać Cię swoim smacznym i leczniczym mlekiem.