Gołębica jest najczęstszą rasą gołębi. Miejska forma tego ptaka jest znana prawie wszystkim. Nie sposób wyobrazić sobie ulic miast i miasteczek bez latania i gruchania szarej gołębicy. Można go znaleźć na ulicach miast, parkach, placach, placach, gdzie zawsze jest ktoś, kto chce karmić gołębie o niebieskich oczach. Tego oczekują od osoby ze zrozumieniem i miłością do ptaka.
Opis Blue Dove
Człowiek od dawna przyzwyczaił się do faktu, że obok jego mieszkania szara gołębica z konieczności osiada, a gruchanie na dachu domu kojarzy się z ciszą i spokojem. Od czasów starożytnych wiele narodów szanowało i szanowało tego ptaka. W niektórych gołębi był symbolem płodności, w innych miłości i przyjaźni, aw trzecim boskim natchnieniu.
Gatunek Blue Dove należy do rodziny gołębi i obejmuje dwie główne formy, które są powszechne na prawie wszystkich kontynentach globu.
Dzikie szare gołębie żyjące w naturze, z dala od człowieka.
Dzikie sisarysy są monotonne w wyglądzie i mają ten sam szaro-szary kolor, który podyktowany jest warunkami przetrwania i ze względów bezpieczeństwa pozwala im połączyć się z całym stadem.
Synantropijne gołębie żyjące w pobliżu ludzi.
Jednocześnie wśród miejskich szarych gołębi występują osobniki, które mają znaczne różnice w kolorze upierzenia.
Wygląd
Wśród innych gatunków gołębi, szarooki jest uważany za dużego ptaka, ustępując jedynie rozmiarowi wspólnego drewna. Szare gołębie różnią się kolorem w inny sposób.
- długość ciała sięga 30-35 cm, rozpiętość skrzydeł - od 50 do 60 cm;
- waga może osiągnąć do 380-400 g;
- kolor upierzenia - jasnoszary z metalicznym, zielonkawym lub fioletowym odcieniem na szyi;
- skrzydła są szerokie i spiczaste na końcu, mają dwa wyraźne poprzeczne paski o ciemnym kolorze, a górna warstwa ma biały kolor;
- w okolicy lędźwiowej znajduje się niezwykła jasna plamka o wielkości około 5 cm, która jest zauważalna, gdy skrzydła ptaka są otwarte;
- nogi gołębia mogą mieć kolor od różowego do ciemnobrązowego, czasem z niewielkim upierzeniem;
- oczy mają pomarańczową, żółtą lub czerwoną tęczówkę;
- dziób jest czarny z jasną koroną u podstawy.
Szare gołębie miejskie są bardziej zróżnicowane w kolorze niż dzikie. Obecnie, w zależności od ich koloru, wyróżnia się 28 gatunków lub morfów. Wśród nich są szare gołębie z brązowymi i białymi piórami. Najwyraźniej jest to wynikiem krzyżowania szaroczarnych gołębi z udomowionymi rasowymi gołębiami.
Zewnętrznie, męski niebiesko-szary gołąb można odróżnić od samicy bardziej nasyconym kolorem. Również szary gołąb jest nieco większy niż gołąb. Młode ptaki w wieku 6-7 miesięcy nie mają tak jasnego upierzenia jak dorosłe gołębie.
Oczy niebieskiej gołębicy są w stanie odróżnić wszystkie odcienie kolorów, które są dostępne dla ludzkiego oka, jak również zakres ultrafioletu. Gołąb widzi „szybciej” niż człowiek, ponieważ jego oko jest w stanie dostrzec 75 klatek na sekundę, a ludzkie tylko 24. Oko szarego gołębia nie może być zaślepione przez nagły błysk lub słońce ze względu na tkankę łączną, która ma właściwość, aby zmienić swoją gęstość w odpowiednim czasie.
Słyszenie sizara jest dobrze rozwinięte i jest w stanie wychwycić dźwięki o niskich częstotliwościach, które są niedostępne dla ludzkiej percepcji.
Uwaga! Jeśli przez jakiś czas obserwujesz miejską szarą gołębicę, wkrótce dowiesz się z zachowania ptaka o nadchodzących zmianach klimatycznych i zbliżaniu się złej pogody.
Głos
Niebieską gołębicę można rozpoznać po jej głosie - jej gruchanie, z którym towarzyszy jej aktywne życie, jest charakterystyczne dla całej rodziny i różni się w zależności od uczucia, jakie wyraża:
- zachęcające gruchanie - najgłośniejsze, opublikowane w celu przyciągnięcia uwagi kobiety przypomina wycie "goo ... guut";
- zaproszenie do gniazda brzmi tak samo jak wezwanie, ale w momencie przybycia samicy jest uzupełniane przez grzechotkę;
- na początku zalotów piosenka gołębia przypomina cichy ryk, który nasila się, gdy samiec jest podekscytowany i przechodzi w głośne dźwięki „guurrkruu ... guurrkruu”;
- aby zgłosić niebezpieczeństwo, szary gołąb wydaje krótkie i ostre dźwięki „gruuu… gruuu”;
- karmienie piskląt gołębi miękkim gruchaniem, podobnych do miauczenia;
- syczące i klikające dźwięki emitują gołębie pisklęta.
W rzeczywistości dużo niebieskawych gołębi. Paleta głosu różni się w zależności od okresu, stanu i wieku ptaka. Tylko same ptaki mogą je odróżnić i do pewnego stopnia ludzie, którzy uczą się gołębi.
Ruchy
Dziki szary gołębica osiada w górzystym terenie, na skałach, w szczelinach lub jaskiniach. Nie jest przyzwyczajony do siedzenia na drzewie i nie może tego zrobić. Szara gołębica miasta nauczyła się siedzieć na gałęzi drzewa, a także na okapie lub dachu domu.
Gołębica spędza cały dzień w ruchu. W poszukiwaniu pożywienia może latać kilka kilometrów, znany jako doskonały pilot. Dziki człowiek może osiągnąć prędkość do 180 km / h. Udomowione gołębie zyskują prędkość do 100 km / h. Szara gołębica wystaje z ziemi bardzo głośno, głośno trzepocząc skrzydłami. Sam lot w powietrzu jest silny i skupiony.
Ciekawe obserwacje ruchu szarego gołębia w powietrzu:
- jeśli chcesz zahamować, gołąb otwiera ogon „motylkiem”;
- gdy grozi mu ptak drapieżny, składa skrzydła i spada w dół;
- skrzydła połączone z góry pomagają latać w kręgu.
Krok ptaka jest szczególny, gdy porusza się po ziemi. Wygląda na to, że szary gołąb kiwa głową podczas chodzenia. Po pierwsze, głowa porusza się do przodu, a następnie zatrzymuje się i ciało łapie ją. W tym momencie obraz jest skupiony w siatkówce nieruchomego oka. Ta metoda ruchu pomaga gołębiem dobrze poruszać się w przestrzeni.
Rozprzestrzenianie się ptaków
Dzika szara gołębica żyje w obszarach górskich i nizinnych z obfitą roślinnością trawiastą i pobliskimi wodami płynącymi. Nie osiedla się w lasach, ale woli tereny otwarte. Jego siedlisko biegło w Afryce Północnej, Europie Południowej i Środkowej oraz Azji. Obecnie populacje dzikich niebieskookich gołębi znacznie się zmniejszyły i przetrwały tylko w niektórych miejscach odległych od ludzi.
Uwaga! Naukowe badanie genomowego DNA niebiesko-białego gołębia, przeprowadzone przez naukowców z University of Utah w 2013 r., Wykazało, że Bliski Wschód jest miejscem narodzin udomowionego niebiesko-białego gołębia.
Synantropia, czyli towarzysz człowieka, szara gołębica jest powszechna na wszystkich kontynentach, z wyjątkiem Antarktydy. Te ptaki można znaleźć w dowolnym miejscu na świecie. Miasto sizar osiedla się tam, gdzie istnieje możliwość bezpiecznego gniazdowania i żerowania w najtrudniejszych porach roku. W zimnych porach roku dziki gołębi schodzi z gór na niziny, a gołębi miejskich bliżej ludzi i śmieci.
Niebieskie gatunki gołębi
Gołębia z rodzaju Pigeon (Columba) z rodziny gołąbów (Columbidae) została opisana przez wielu badaczy. W przewodniku „Przewodnik po gołębiach świata” David Gibbs prowadzi klasyfikację szarych gołębi na 12 podgatunków, które zostały opisane w różnym czasie przez ornitologów z różnych krajów. Wszystkie te podgatunki wyróżniają się intensywnością zabarwienia, rozmiarem ciała i szerokością paska na dolnej części pleców.
Uważa się, że obecnie w Europie Wschodniej i Azji Środkowej (terytorium byłego ZSRR) istnieją tylko 2 podgatunki szarej gołębicy.
Columba livia - podgatunek nominatywny zamieszkujący Europę Wschodnią i Środkową, Afrykę Północną, Azję. Ogólny kolor jest nieco ciemniejszy. W okolicy lędźwiowej znajduje się biała plamka o wielkości 40-60 mm.
Columba livia neglecta - turkestańska szara gołębica, pospolita na wyżynach Azji Środkowej. Kolor upierzenia jest nieco jaśniejszy od podgatunku mianownika, na szyi jest jaśniejszy metaliczny połysk. Plama w obszarze sacrum jest częściej szara, rzadziej ciemna, a jeszcze rzadziej biała i mała - 20-40 mm.
Zauważono, że synantropijne szaro-gołębie żyjące obecnie w pobliżu osoby bardzo różnią się kolorem od krewnych opisanych przez ornitologów sto lat temu. Zakłada się, że jest to wynik krzyżowania się z udomowionymi osobnikami.
Sposób życia
Sizari żyje w paczkach, w których nie ma hierarchii, a spokojna okolica jest powszechna. Nie dokonują sezonowych migracji typowych dla wielu ptaków, ale mogą latać z miejsca na miejsce w poszukiwaniu pożywienia. W zimnej porze dzikie osobniki schodzą z gór do dolin, gdzie łatwiej jest znaleźć pożywienie, a wraz z nadejściem gorąca wracają do domu. Gołębie miejskie wolą być w jednym miejscu, od czasu do czasu krążąc wokół obszaru kilku kilometrów.
W naturze szare gołębie gniazdują w szczelinach skalnych. To sprawia, że trudno jest dotrzeć do drapieżników. Mogą też osiedlać się w ujściach rzek i na równinach. Mieszkańcy miast osiedlają się blisko osoby w miejscach przypominających warunki naturalne: na strychach domów, w dziuplach dachów, pod belkami mostów, na dzwonnicach, wieżach wodnych.
Szare gołębie są dzienne i aktywnie poruszają się w ciągu dnia. Gołębie miejskie mogą latać do 50 km od swojego gniazda tylko w poszukiwaniu pożywienia. Sisaris wydaje około 3% swojej energii na takie loty. Na początku zmierzchu na pewno wrócą do domu i będą spać całą noc, wylegując się i ukrywając dzioby w piórach. W tym przypadku obowiązkiem mężczyzny jest ochrona gniazda, podczas gdy kobieta tam śpi.
Dziki gołąb jest nieufny wobec człowieka i nie daje mu możliwości zbliżenia się do niego, odlatuje wcześniej. Miasto pierzaste przyzwyczaiło się do osoby, czeka na niego na karmienie, dlatego pozwala podejść bardzo blisko, a nawet je z rąk. Rzadko widuje się samotną szarą gołębicę. Gołębica jest zawsze trzymana w stadach.
Charakterystyczną cechą stada gołębi jest przyciąganie ich do miejsc sprzyjających życiu. Robią to podczas gniazdowania i po nim. Wybierając dogodne miejsce do budowy gniazda, gołąb zaprasza tam nie tylko gołębia, ale także inne gołębie, które osiedlą się w pobliżu i stworzą kolonię gołębi, w której czuje się bezpieczniej.
Korzystają również z wysyłania zwiadowców w poszukiwaniu pożywienia. Po znalezieniu takiego miejsca zwiadowcy wracają po resztę stada. Jeśli pojawi się niebezpieczeństwo, wystarczy, aby dać sygnał, gdy całe stado natychmiast się podnosi.
Moc
Szare gołębie są wszystkożernymi ptakami. Ze względu na niewielką liczbę rozwiniętych kubków smakowych w ustach (jest ich tylko 37 i około 10 000 u ludzi), są nieco wybredni w wyborze żywności. Ich główną dietą jest żywność roślinna - nasiona roślin dzikich i uprawnych, jagody. Mniej gołębi je małe owady, robaki. Rodzaj żywności zależy od siedliska i tego, co środowisko ma do zaoferowania.
Osoby synantropijne przystosowały się do jedzenia szumowiny z pokarmów ludzkich. Odwiedzają zatłoczone miejsca - place miejskie, targowiska, a także windy, wysypiska śmieci, gdzie mogą łatwo znaleźć jedzenie. Waga i struktura ciała nie pozwalają gołębiom dziobać ziarna z kłosków, ale tylko podnoszą upadłe na ziemię. W ten sposób nie niszczą gruntów rolnych.
Należy zauważyć, że ptaki starają się najpierw zjeść duże kawałki, oceniając wielkość żywności. Nie wahaj się złapać kawałka, popychając krewnych i lecąc z góry. Podczas karmienia zachowują się przyzwoicie tylko w stosunku do swojej pary. Szare gołębie żywią się głównie rano i dniem, jedząc jednocześnie od 17 do 40 g ziaren. Jeśli to możliwe, miejski gołębi upycha żołądek do granic możliwości jedzeniem, a następnie wola na stadzie, jak robią to chomiki.
Gołębie nie piją wody jak większość ptaków. Sisaris zanurza dziób w wodzie i wciąga go, podczas gdy inne ptaki nabierają dziobem niewielką ilość i odrzucają głowę do tyłu, aby woda stoczyła się do gardła.
Hodowla
Gołębie należą do monogamicznych ptaków i tworzą trwałe pary na całe życie. Zanim zaczniesz zwabiać samicę, mężczyzna odnajduje i zajmuje miejsce gniazdowania. W zależności od regionu i jego warunków klimatycznych, gniazdowanie odbywa się w różnym czasie. Może zacząć się pod koniec lutego, a jaja można składać przez cały rok. Ale większość czasu na składanie jaj u gołębi przypada na wiosnę, lato i ciepłą część jesieni.
Przed kryciem ma miejsce rytuał zalotów gołębia. Próbuje zwrócić na niego uwagę wszystkimi swoimi ruchami: tańczy, przesuwa się na przemian do jednego lub drugiego, napełnia szyję, rozpościera skrzydła, głośno grucha, sprawia, że ogon jest jak wachlarz. Często w tym okresie samiec wykonuje bieżące loty: gołąb wstaje, głośno trzepocze skrzydłami, a następnie planuje unieść skrzydła nad grzbietem.
Jeśli wszystko to zostanie zaakceptowane przez gołębicę, wtedy samiec i samica okazują sobie wzajemną uwagę i uczucia, oczyszczają pióra wybranego przez siebie, całują się, co pozwala im zsynchronizować ich układy rozrodcze. A po kojarzeniu samiec wykonuje rytualny lot, głośno trzepocząc skrzydłami.
Gniazda wyglądają słabo, niedbale wykonane. Są zbudowane z małych gałęzi i suchej trawy, która przynosi gołębia, a gołębica ma materiał budowlany według własnego uznania. Zagnieżdżanie trwa od 9 do 14 dni. Samica składa dwa jajka w odstępie 2 dni. Jaja wylęgowe w większości gołąbią. Samiec zastępuje ją od 10 rano do 17 po południu w czasie, gdy musi nakarmić i polecieć do wodopoju.
Okres inkubacji kończy się po 17-19 dniach. Zerkanie na skorupę trwa od 18 do 24 godzin. Pisklęta szaroniebieskiej gołębicy pojawiają się jedna po drugiej w odstępie 48 godzin. Są ślepe i pokryte rzadkim żółtawym puchem, czasem z całkowicie nagą skórą.
Przez pierwsze 7-8 dni rodzice karmią pisklęta mlekiem ptasim, które jest produkowane w ich wolie. To bardzo pożywne jedzenie, konsystencja przypominająca śmietanę o żółtawym odcieniu i bogata w białko. Z takiej diety, drugiego dnia, pisklę niebieskookiego gołębia podwaja się. Karmienie mlekiem odbywa się przez 6-7 dni, 3-4 razy dziennie. Następnie rodzice dodają różne galaretki do nasion. Począwszy od 10 dnia urodzenia, pisklęta karmione są wysoce zwilżoną mieszanką zbożową z niewielką ilością wola.
Pisklęta stoją na skrzydle w ciągu 33-35 dni po wykluciu. W tym czasie samica rozpoczyna inkubację kolejnej partii jaj. Dojrzałość płciowa młodych gołębi występuje w wieku 5-6 miesięcy. Średnia długość życia dzikiego niebiesko-szarego gołębia wynosi 3-5 lat.
Ludzki związek
Od czasów starożytnych gołąb był czczony jako święty ptak. Wzmianka o nim znajduje się w rękopisach 5000 lat temu. W Biblii gołębica jest obecna w historii Noego, kiedy posłał ptaka, aby szukał ziemi. We wszystkich religiach gołębica symbolizuje pokój.
Szare gołębie są znane jako dobrzy listonosze. Przez wieki ludzie wykorzystywali swoją pomoc do dostarczania ważnych wiadomości. Ich zdolność do znalezienia drogi do domu bez względu na to, gdzie są zabierani, pomaga gołębiom. Do tej pory naukowcy nie udzielili dokładnej odpowiedzi, jak robią to gołębie. Niektórzy uważają, że ptaki są zorientowane w przestrzeni przez pola magnetyczne i światło słoneczne. Inni twierdzą, że szare gołębie wykorzystują punkty orientacyjne ułożone przez człowieka - ślady ich żywotnej aktywności.
Gołębie synantropijne są przyzwyczajone do człowieka i nie boją się podejść bliżej, aby wziąć jedzenie bezpośrednio z rąk. Ale w rzeczywistości karmienie gołębi z rąk nie jest tak bezpieczne. Te ptaki mogą zainfekować ludzi dziesiątkami niebezpiecznych chorób. Również ptaki są nosicielami około 50 gatunków niebezpiecznych pasożytów. Innym problemem związanym z gołębiami miejskimi jest to, że zanieczyszczają pomniki architektury i budynki miejskie odchodami.
Przez długi czas gołębie szare były używane jako zwierzęta gospodarskie. Hodowano je na mięso, puch, jajka, nawozy. Wiek temu mięso gołębi uznano za bardziej wartościowe niż mięso jakiegokolwiek innego ptaka.
Według statystyk liczba miejskich sizarytów rośnie, a dzikie maleje. Aby zbliżyć się do kwestii wspólnego życia, mężczyzna i niebieska gołębica muszą być ze zrozumieniem. Niech ta materia nie odpłynie. Pomoc w karmieniu gołębi ulicy i pozbyciu się chorób ptaków powinna być rozsądnie wykonana przez mężczyznę.
Wniosek
Niebieska gołębica jest małym ptakiem, którego korzyść można znaleźć przez cały czas, wykorzystując swoje niezwykłe zdolności. Początkowo był to listonosz, który dostarczał ważnych wiadomości, a następnie członek zespołu ratunkowego, który szukał zaginionych osób. Człowiek ma coś do nauczenia się od gołębi - lojalność i lojalność, miłość i przyjaźń - te cechy symbolizują czystość duszy i myśli. Aby zobaczyć dobro, które dana osoba nosi w szarym gołębiu, musisz o nim wiedzieć jak najwięcej.