Utrzymywanie i hodowla kóz jest tak fascynującym ćwiczeniem, że nie może się opóźnić. Wielu zaczyna kozę początkowo, aby zapewnić ekologicznie czyste i bardzo zdrowe mleko swoich dzieci z pewnymi problemami zdrowotnymi. Ale potem, przywiązawszy się do tych inteligentnych i pięknych zwierząt, nie mogą tylko rozszerzyć swoich stad, dopóki nie będą musiały myśleć o zmianie miejsca zamieszkania, aby nakarmić i zawrzeć żądaną liczbę kóz. Wybór rasy - zawsze warto spróbować czegoś nowego, posiadającego ciekawe cechy i cechy. Rasa kóz Toggenburg jest jedną z najciekawszych ras mlecznych występujących na świecie, zarówno pod względem danych zewnętrznych, jak i cech charakterystycznych. Szkoda, że ​​w naszym kraju rasa ta nie jest dobrze znana, choć istnieje wiele powodów jej szerokiej dystrybucji.

Historia rasy

Rasa ta pochodzi ze Szwajcarii, podobnie jak wiele innych kóz mlecznych. Nazwa pochodzi od homonimicznej doliny Toggenburg na wyżynach Szwajcarii. Kozy Toggenburg są jedną z najstarszych ras mlecznych na świecie, ponieważ księga hodowlana została utrzymana od 1890 roku! Mam tę rasę, krzyżując lokalne szwajcarskie kozy z różnymi przedstawicielami z innych krajów i regionów.

To ważne! Rasa ta była hodowana przez długi czas w zimnym klimacie, więc jej zdolności adaptacyjne są bardzo wysokie.

Koza Toggenburg zainteresowana innymi krajami i zaczęła aktywnie eksportować zwierzęta, aby hodować je w swojej ojczyźnie. Oczywiście w rasie były pewne modyfikacje, na przykład w Anglii i USA koza Toggenburg ma dużo wyższe włosy i krótsze włosy. W rezultacie do tej pory istnieją takie odmiany, jak toggenburg brytyjski (powszechny w Anglii i USA), szlachetny toggenburg (wspólny w Szwajcarii), las Turyngii (powszechny w Niemczech). Wiadomo również, że czeski brąz uzyskano również na podstawie rasy Toggenburg.

Toggenburg był również importowany do Rosji na początku XX wieku, przed pierwszą wojną światową. Te kozy dostały się na terytorium regionu Leningradu, a ich dalszy los jest całkowicie nieznany. Do tej pory w Leningradzie i okolicach można znaleźć kozy, które przypominają Toggenburg.

Opis rasy

Ogólnie można powiedzieć, że kozy toggenburg są mniejsze niż inne typowe rasy mleczne: Zaanens, Alpines, Nubians. Wzorzec rasy jest uważany za dość rygorystyczny: wysokość w kłębie dla kóz powinna wynosić co najmniej 66 cm, a dla kóz - co najmniej 71 cm, odpowiednio, masa co najmniej 54 kg dla kóz i co najmniej 72 kg dla kóz.

Kolor jest główną cechą wyróżniającą rasę: większość ciała pokryta jest wełną o wszystkich odcieniach brązu - od żółtawo-płowej do ciemnej czekolady. Przed pyskiem znajduje się biała lub jasna plamka, która następnie przechodzi w dwa niemal równoległe paski, które wychodzą poza uszy kozy. Dno nóg jest również białe. Ten sam kolor miednicy z tyłu wokół ogona.

Wełna może być długa i krótka, ale bardzo miękka, miękka, jedwabista. Często dłużej, jest z tyłu, wzdłuż grzbietu i na biodrach.

Uszy są wyprostowane, raczej wąskie i małe. Szyja jest dość długa i elegancka. Ciało wygląda bardzo harmonijnie, a nawet elegancko. Nogi mocne, długie, proste. Wymion rozwinął się bardzo dobrze.

Uwaga! Kozy i kozy tej rasy są komolami, to znaczy nie mają rogów.

Charakterystyka rasy Toggenburg

Kozy tej rasy odznaczają się wytrzymałością, dobrą zdolnością do adaptacji do różnych warunków przetrzymywania, ale tylko ciepło jest gorsze niż zimno.

Okres laktacji trwa średnio około 260 do 280 dni. W tym okresie koza Toggenburg może produkować od 700 do 1000 litrów mleka, którego średnia zawartość tłuszczu wynosi około 4%. Istnieją również przypadki, gdy poszczególne kozy tej rasy osiągają zawartość tłuszczu w mleku do 8%. Uważa się, że mleko kozie toggenburg jest idealne do produkcji sera.

Kozy Toggenburg mają dość wysoką płodność, mogą przynosić od 1 do 4 dzieci co 8-9 miesięcy. Tylko w normalnych warunkach taki system jest dość szkodliwy dla ciała kozy, która szybko się zużywa. Dlatego lepiej nie podawać kociętom częściej niż raz w roku.

Zalety i wady rasy

Na całym świecie rasa kóz toggenburg zyskała szeroką akceptację ze względu na następujące zalety:

• Mają piękny i okazały wygląd z bardzo przyjemną w dotyku powłoką, tak bardzo, że w niektórych krajach koza jest utrzymywana na wełnie.
• Odporny na zimny klimat i łatwo dostosowuje się do niskich temperatur.
• Mają dość wysoką wydajność mleczną, która nie zmienia się w zależności od pory roku - na przykład nie spadają w okresie zimowym.
• Poczuj się dobrze na wyżynach.
• Mają dobre wskaźniki płodności.
• Mają spokojny charakter, są bardzo czułe dla właściciela i niezwykle inteligentne.

Wady rasy obejmują fakt, że na smak i jakość mleka, które produkują, znaczący wpływ ma skład i jakość paszy dostępnej dla kozy.

Uwaga! Wraz ze wzrostem kwasowości paszy, a także brakiem pierwiastków śladowych, mleko może nabrać specyficznego smaku.

Dlatego bardzo ważne jest, aby koza regularnie otrzymywała niezbędne suplementy w postaci minerałów i witamin, a zawartość kredy i soli w codziennej diecie jest bezwzględnie konieczna.

Sables

Ponieważ główną cechą wyróżniającą rasy Toggenburg jest jej szczególny kolor, wiele kóz o podobnym lub bardzo podobnym kolorze można nazwać pozbawionymi skrupułów hodowcami toggenburg.

Ale nadal istnieje specjalny rodzaj rasy Zaanensky, zwany seybly.

Wiele kozovody, znane z rasy zaanenskoy, wiedzą, że wełna ma biały kolor. To tylko obie z tych ras i Zaanensky, a toggenburg ma powiązane korzenie w Szwajcarii, a zatem może również zawierać pokrewne geny, które są odpowiedzialne za określoną cechę. W kozach rasy Zaanen znajduje się gen recesywny, którego rola sprowadza się do pojawienia się potomstwa, pomalowanego na dowolny kolor z wyjątkiem białego. Są to kolorowi potomkowie Zaanenoka zwani Sables. Dziś są nawet uznawane za odrębną rasę w niektórych krajach świata. A w naszym kraju wielu hodowców chętnie hoduje seyblov. Ale problem polega na tym, że wśród nich dzieci rodzą się dość często, kolory są całkowicie nie do odróżnienia od gąbek.

Wskazówka! Jeśli kupisz kozę, musisz uzyskać szczegółowe informacje przynajmniej o jej rodzicach, ponieważ w najlepszym razie mogą okazać się zaanentsy, aw najgorszym - nikt nie może powiedzieć.

Konserwacja i opieka

Koza Toggenburg, jak wspomniano powyżej, nie toleruje zbyt dobrze ciepła, ale bardzo przystosowuje się do zimna. Dlatego najlepiej jest trzymać ją w środkowej strefie, a nawet na północy. Zimą, dzięki wystarczającej pokrywie wełny, można utrzymywać kozy w dobrze izolowanej stodole bez dodatkowego ogrzewania. Chociaż pożądane jest, aby temperatura zimowa na straganach nie spadła poniżej + 5 ° C Każda koza powinna mieć własne oddzielne stoisko z drewnianym leżakiem. Podłoga jest najlepiej ułożona z lekkim odchyleniem dla przepływu odpadów, musi być pokryta słomą, którą należy regularnie wymieniać. Kozy nie tolerują wilgoci, dlatego konieczne jest zapewnienie dobrej wentylacji w kozim domu.

Latem, w okresie pastwiska, kozy potrzebują tylko wystarczającej ilości ziemi do wypasu, świeżej wody do picia i regularnego karmienia w postaci minerałów i witamin (kreda i sól są obowiązkowe). Zimą zwierzętom należy zapewnić wystarczającą ilość wysokiej jakości siana, różnorodnych roślin okopowych, mioteł różnych gatunków drzew, a także dodatków zbożowych, które mogą wynosić do 1 kg dziennie na głowę.

Tak więc, jeśli chcesz mieć dobrą kozę mleczną o pięknym wyglądzie i zrównoważonym charakterze, dostosowaną do naszego zimnego klimatu, powinieneś spojrzeć na rasę toggenburg.