Porzeczka alpejska - krzew liściasty należący do rodzaju Rodzina porzeczkowa Agrest. Używany w projektowaniu krajobrazu do tworzenia żywopłotów, rzeźb figurowych, do dekoracji przestrzeni prywatnych i publicznych.

Opis

Łacińska nazwa alpejskiej porzeczki to Ribes alpinum. Jest to wolno rosnący krzew o rocznym wzroście około 10-15 cm, a ostateczna wysokość sięga 10-20 lat. Ma głębokie korzenie, które są wrażliwe na gęstość gleby. Porzeczka alpejska nie dotyczy roślin kochających światło, najlepiej rośnie w półcieniu lub w cieniu. W słonecznym miejscu rośnie dobrze w wilgotnej glebie.

Opis alpejskiej porzeczki i jej zdjęcie:

• krzew o wysokości i szerokości około 1-2 m;
• gałęzie są proste, elastyczne, gęste, zwarte;
• małe liście, do 4 cm długości, częste, trzy-klapowe, jedno-zębate wzdłuż krawędzi, ciemnozielone;
• powierzchnia liści jest błyszcząca, pokryta szczeciną gruczołową;
• ich odwrotna strona jest gładka, jasny kolor;
• kwiaty są zielonkawo żółte;
• szypułki także z szczecinami gruczołowymi;
• racemes, w tym 15 do 30 męskich i 1-5 żeńskich kwiatów;
• owoce - jagody od 6 do 8 mm średnicy, różowy kolor, mają mączny smak.

Porzeczki alpejskie kwitną w maju przez 1, 5-2 tygodnie, jagody dojrzewają w lipcu i sierpniu. Trzymaj na krzaku przez długi czas, aż do mrozu. Są bardzo dekoracyjne na tle zielonych liści i dość jadalne, ale niezbyt smaczne. Są one jednak czasami używane do produkcji soków z innymi jagodami lub dodawane do preparatów owocowych. Wiek gałęzi owocowych porzeczki tego gatunku wynosi 5-6 lat, więc są one dalej cięte i zastępowane nowymi.

Alpejska porzeczka jest bardzo dekoracyjna. Może ozdobić działkę przez cały ciepły sezon. Latem jest zielony, jesienią liście zmieniają kolor na złoty, zielony lub ochrowy, co nadaje roślinie szczególnie elegancki wygląd.

Odmiany

Jako roślina ozdobna porzeczka alpejska znana jest od końca XVI wieku. Od tego czasu powstało wiele form ogrodowych: klasycznych, dekoracyjnych z żółtymi i czerwonymi liśćmi, karłowatych. W Rosji najczęstszą odmianą jest porzeczka alpejska Schmidt. Jest odporny na zimę, odporny na cienie, odporny na suszę i wiatr oraz bardzo trwała odmiana - roślina może żyć do 40 lat. Doskonale nadaje się do miejskiego zazieleniania, jak to zwykle bywa w gazowanych ulicach i przy wysokich drzewach.

Schmidt Alpejska porzeczka nie jest zbyt wymagająca na glebach, ale preferuje dobrze przepuszczalne luźne i pożywne gliny i gliny piaszczyste o wysokiej zawartości próchnicy. Reakcja gleby jest neutralna lub lekko kwaśna. W tym samym czasie porzeczka traci zwartość krzewu na zbyt żyznych glebach. Nie toleruje owermoistyfikacji, na glebach ze stojącą wilgocią wpływają choroby grzybowe i umiera.

Wygląda na to, że rodzynek Schmidt można zobaczyć na tym filmie:

Kolejna odmiana porzeczki alpejskiej, popularnej - Golden (Aureum). Jest to postać karłowata, wysokość jej krzewu nie przekracza 1 m. Jest bezpretensjonalna dla warunków rosnących i jest odporna na choroby, ale różni się od poprzedniej formy tym, że nie toleruje cieniowania. Ma złote liście z młodymi liśćmi, ale ta porzeczka jest szczególnie dekoracyjna podczas kwitnienia, kiedy roślina jest pokryta masą jasnożółtych kwiatostanów.

Innym rodzajem porzeczki alpejskiej jest forma Pumilum. Rośliny są niskie, nie większe niż 1, 5 m, grube i mają kulistą koronę o średnicy do 0, 6 m. Pędy są zakrzywione, pokryte małymi rzeźbionymi dekoracyjnymi liśćmi. Porzeczka Pumila zimotrwała, ma wysokie ukorzenienie sadzonek. Kwiat zaczyna się dopiero w wieku 5 lat.

I wreszcie forma kulturowa Laciniata. Jego krzaki są wysokie, liście ząbkowane. Ta porzeczka wykazuje doskonałe ukorzenienie sadzonek.

Lądowanie

Porzeczki alpejskie rozmnażane są przez nasiona, warstwy lub sadzonki. Spośród wszystkich trzech metod najłatwiej jest propagować go przez sadzonki. W tym celu, wczesną wiosną, nawet przed pęknięciem pąków, z krzewów wycina się pędy drzewiaste ostatniego roku lub pędy podstawy o długości około 20 cm. Zakotwicz je w luźnym lekkim podłożu w szklarniach lub w pojemnikach. Optymalnym składem gleby dla tej rośliny jest mieszanina próchnicy, piasku i gleby sodowej w stosunku 1 do 1. Jesienią krzewy są cięte i sadzone w stałym miejscu.

W celu reprodukcji porzeczek wysiewa się wiosną lub jesienią. Wcześniej nasiona są rozwarstwione. Wysiewaj je na otwartym terenie na oddzielnym łóżku. Głębokość wysiewu wynosi 0, 5 cm Po wysianiu powierzchnia gleby pokryta jest cienką warstwą torfu. Pod warunkiem dobrej opieki, sadzonki nadają się do sadzenia następnej wiosny. Aby utworzyć warstwy, wybierają dwuletnie pędy, upuszczają je, a gdy się zapuszczają, oddzielają je od buszu i przeszczepiają w nowe miejsce.

Sadzonki można sadzić od marca do późnej jesieni, nawet latem. Co najlepsze, sadzonki uprawiane w pojemnikach są odpowiednie do tego celu. Szybko się zakorzeniają i dostosowują do nowego miejsca, ponieważ ich korzenie nie są uszkodzone.

Umieszczone rośliny porzeczki na konwencjonalnych plantacjach w odległości 2–2, 5 m, w celu stworzenia żywopłotu - w odległości 1, 5–1 m od siebie. Przed sadzeniem w jamach wprowadza się próchnicę w ilości 1-2 wiader, 20-30 g soli potasowej i 150-200 g superfosfatu. Sadzonki sprawdzają, tną złamane lub chore gałęzie, zdrowe skracają o 1/3, tną zbyt długie i gołe korzenie, pozostałe maczają w glinianym puree lub sproszkowanym Kornevin. Następnie rośliny zakopuje się 5-7 cm poniżej kołnierza korzeniowego, podlewa 1-2 łyżkami wody, zagęszcza ziemię. Zaleca się umieścić drzewko pod kątem 45 ° C - aby rosło lepiej.

Jak sadzić porzeczki można zobaczyć w tym filmie:

Troska

Po posadzeniu porzeczki alpejskiej pielęgnacja polega na podlewaniu, nawożeniu, poluzowaniu gleby, kształtowaniu, ochronie przed chorobami. Podlewać krzewy przed korzeniami często, młode - umiarkowanie lub rzadko (w zależności od pogody), dorośli nie mogą podlewać. Gdy rośliny rosną, ziemia wokół nich chwastów usuwa chwasty. Kiedy porzeczka rośnie, pielenie nie jest już wymagane. Karmić wczesną wiosną i jesienią, przynosząc próchnicę, obornik i popiół pod każdy krzew. Wtedy ziemia jest rozluźniona. Złożone nawozy mineralne stosuje się w kwietniu i pod koniec kwitnienia.

Przycinanie krzewów wiosną, przed rozpoczęciem przepływu soków, usuwanie wszystkich starych lub dotkniętych chorób i szkodników, gałązek, a także tych, które zagęszczają krzew. Są przycięte do samej podstawy. Następnie wyrównaj gałązki na wysokość i nadaj krzewowi pożądany kształt. Duże sekcje można posypać popiołem, nałożyć na nie smołę ogrodową lub farbę. Jeśli to konieczne, dodatkowe kształtowanie odbywa się latem, usuwając nadmiar zielonej masy.

Na alpejską porzeczkę mogą wpływać rdza, frotte, plamienie, mszyce, motyle, owady łuskowate i przędziory mogą zaatakować. Są niszczone przez fungicydy i insektycydy. W celu zapobiegania chorobom grzybów krzewy są spryskiwane Fitosporin, roztworami tytoniu i mydła.

Zaleca się, aby młode rośliny w pierwszych 2-3 latach swojego życia pokryły zimą ochronę przed mrozem. Aby to zrobić, porzeczkowe pnie zawinięto w 1-2 warstwy worków.

Użyj w projektowaniu krajobrazu

W projektowaniu krajobrazu porzeczka alpejska Schmidt jest używana do formowania czystych żywopłotów, ale także dobrze wygląda w nasadzeniach grupowych na trawnikach i może ozdobić każdy inny obszar, taki jak sad. Porzeczka Schmidta dobrze nadaje się do strzyżenia i szybko pozyskuje liście, z których można tworzyć zarówno proste figury geometryczne, jak i topiary.

Uwaga! W pobliżu żywopłotu alpejskiej porzeczki nie powinno być innych kwiatów ani krzewów, ponieważ rośliny te mają silny i rozwinięty system korzeniowy, który pobiera wiele składników odżywczych z gleby.

Z tego powodu inne kultury mogą ucierpieć, jeśli znajdują się zbyt blisko siebie. W przypadku porzeczek uprawianych jako tasiemce lub w ramach kompozycji grupowych zasada ta nie ma zastosowania.

Wniosek

Porzeczka alpejska jest cennym krzewem używanym dziś w projektowaniu krajobrazu do tworzenia żywopłotów i dekoracji działek. Świetnie wygląda w prawie każdym nasadzeniu, pojedynczym lub grupowym. Głównymi zaletami tej porzeczki są wysokie, grube gałęzie, jasne rzeźbione liście, a latem i jesienią - złote kwiatostany i czerwone owoce kontrastujące z liśćmi. Ta roślina ozdobna nie wymaga specjalnej opieki, więc nawet niedoświadczony ogrodnik może poradzić sobie z jej uprawą.